TotalFishing

De Allrounder 26

Variatie op het kanaal

Door Bart Debaes

We kenden al een prima seizoensstart dit jaar. Er werd al veel gevist, maar omwille van die reden, ontbrak het me meestal om ook de tijd te vinden om hierover te pennen. Net zoals k…kken gaat voor bakken, gaat vissen voor schrijven.

We trekken er op uit voor een midweeksessie. Het weerbericht voorspelt niet te veel regen, maar de wind is te stevig om groot water aan te pakken. Het kanaal lonkt.

Bij het traileren valt de waterkleur ons wat tegen. Donker whiskykleurig als een Iers turfmeer, met 20 centimeter doorzicht is niet ideaal. Maar dat is hier wel vaker zo en kan stroomopwaarts soms snel verbeteren.

Een bui geeft ons een extra reden om onder de eerste brug al wat langer te blijven hangen. Hier krijgen we meer beten dan we van deze druk beviste stek gewoon zijn. De eerste keer dat Frederiek zijn loodkop laat zakken komt al de eerste bonk.

Hopla, direct al in de prijzen.

Zeven keer wordt onze shad te grazen genomen, helaas mag de teller maar twee keren klikken. Het aasje van Frederiek, de 'Star', blijkbaar een nieuwe vanger van opkomend merk ‘Fish impact’, levert net wat meer beet op dan mijn hapje.

Ligt dat nu aan het opvallende kleur in dit troebele water, of toch aan de staart-actie? Vandaag zullen we het niet verder meer te weten komen, want het vangertje wordt geofferd aan de god der haperende stenen. Terwijl mijn kapitein opnieuw monteert grijp ik mijn kans. Voila, we zijn nu beiden al van de nul af.

Zelf ook van de nul af.

De bui is ondertussen ‘droog’ gevallen, we kunnen een stukje gaan trollen. Dit eerste deel is vaak goed voor een mooie snoek, dus klik ik een redelijke brok in de speld. Fré gaat voor een Rapala waar hij veel vertrouwen in heeft.

Het vertrouwen wordt niet beschaamd. Hij vind het grappig dat zo een ‘kleine’ baars zo een grote hap aanvalt, maar dat zal hem nog wel meer overkomen.

Baars durft wel groter kunstaas aan te vallen.

Ik wissel ook naar een kleinere hap, want het betere snoekstuk zijn we nu al voorbij gevaren. Aan mijn handhengel komt een nog wat kleiner aasje, want hier verwachten we vooral baars.

Op een eerste tik moet ik lang wachten. Die aanbeet wordt dan nog gemist en tijdens het heffen komt de kleine aanvaller (baarsje) het hoog zwemmend kunstaas achtervolgen.

Als dat een kwartier later opnieuw gebeurt, gaat er nog een kleinere hap aan. Vijftig meter mag de Salmo Bucher zwemmen, en dan slaat mijn 'Urban Street Spin' hengel krom. De zware lompe slagen doen me eerst aan een grote vis denken, maar dan komt in de oppervlakte een zilveren flank tevoorschijn.

De Butcher mocht geen 50 meter zwemmen.

Aha, dat is een winde, die komt wel vroeg in het seizoen, normaal roven ze pas bij wat warmer water. De vis weet van wanten, en laat zich niet gemakkelijk landen. Zonder schepnet geeft het gladde lijf dan ook niet veel houvast.

Een kieuwgreep toepassen op deze soort is zeker ook ‘not done’, maar kort in de nek geeft toch voldoende grip. Het meetlint geeft 53 centimeter aan, met zijn gespierde lijf toch al een mooie vis

Knappe roofwinde.

We trollen verder, en ik zie in het helder wordend water dat twee maal een baarsje mijn hapje aanvalt. Blijkbaar is de Butcher nog te groot, dus gaat er een nog kleinere Hornet aan. Het wit van zijn lijf valt goed op in het turfkleurig water.

Vissen hebben normaal nooit zo een bleke teint, maar als ze er ziek moeten uit zien, dan is deze kleur prima geschikt. Er is daar beneden ‘iets’ met net dezelfde gedachte.

Mijn hengel wordt me plots bijna uit de handen gerukt. De achtgrammer gaat goed rond, en de slip van mijn nieuwe Puncher-molen mag voor het eerst in zijn leven gaan zingen op de snelheid van een vissenrun.

De acht-grams Urban Street Spin ondergaat een ruggengraattest.

Als mijn bestuurder de motor aflegt gaat het tikken van de slip nog een stukje door. Ik geniet ten volle van de ronde hengel, en de bijhorende geluiden.

De vis gaat een paar keren onder de boot door, de hengel gaat zowat over zijn curve, en het begeleidende gezang van de slip is goddelijk.

Gelukkig haalde mijn bootsmaat de andere hengels al binnen. Zachtjes waaien we naar het midden van het kanaal. Dat is een prima plaats om de vis te laten uitrazen. Uiteindelijk moet de zeventiger het toch opgeven en mag hij een luchtdoop ervaren.

Gelijk als hij in de boot komt heeft mijn kompaan het fotoapparaat al in zijn handen, er volgen een paar klikken. Het plugje komt snel los, en direct erna kan ik smullen van een in zijn element terug zwemmende snoek. Bedankt maatje!!

Klein plugje grote vis.

Verder trollend worden een paar aanbeten niet verzilverd. De hengels staan telkens te dansen in de steunen, maar net als we ze hier uit willen halen, gaat de vis er af.

Aan het gedans te zien gaat het steeds om baars, dus zo raak ik voorlopig niet aan mijn vierde soort. Er is nog ruime tijd voor herkansing, dus ik maak me voorlopig geen zorgen.

Kort nadat Fré weer een baars lost, gaat ook mijn hengel weer aan het rammelen. Mijn tweedehands Rapala scoort mijn vierde soort, veel kans dat het daarmee eindigt.

Vorige week ging vismaat Felix nog een stap verder door een paling te vangen op kunstaas, maar zo hoog wil ik mijn verwachtingen niet stellen.

Vier vissen, vier soorten.

Frederiek wil ook een snoek, en monteert een shad. We zijn al een eind aan het varen, als hij bij het laten zakken van zijn aas een tik te verduren krijgt.

De aanslag levert niet op wat hij hoopt. Opnieuw ging een baars voor een, voor hem, toch wel grote hap.

Vreemd toch dat ze de kleine plugjes wel laten passeren, en dit niet te verhappen stuk rubber wel aanvallen.

Grote hap voor een gemiddelde baars.

Omdat we hier kort na elkaar wat beten hadden, besluiten we de omgeving nog wat af te gooien. Veel verder dan een achtervolgende baars geraken we niet. Verderop staan aanlegsteigers, en deze stek willen we zeker aan doen.

Hier staat een meter of vijf water, dus grijp ik naar mijn Parabolic Godfather. Op de loodkop zit een shadje van Nordic.

Deze doorzichtige shads had ik ooit aangekocht op aanraden van een vismaat, maar ze hadden lange tijd in de doos blijven zitten. Ze leken me wat te stug, en ik verkies normaal heel soepel shadmateriaal.

In de voorbije weken mocht er dan toch eens ééntje aan de speld en dat heeft me niet gespeten. Mijn bootgenoot van toen weet er alles van .

De klap die er na de tweede steiger op komt, is heerlijk hard. De dril laat een vijftiger vermoeden en dat gevoel bleek niet verkeerd. Doorzichtig of niet, de snoekbaars vond het shadje wel.

De doorzichtige Nordic-shad levert opnieuw.

Een grote boot komt draaien, en laat ons een modderpoel achter. We besluiten verder te varen en deze stek in de terugkeer aan te pakken.

De snoekbaars lijkt los te zijn, dus kiezen we voor de stekken waar we normaal deze rovers goed aan de bak kunnen komen. Vele normaal prima stekken leveren ons echter niets op.

Het gooien op snoek en baars, onder de bomenrijen ook al niets. Er is echter veel variatie op dit kanaal, dus we weten nog wel wat stekken om aan te doen.

Het water wordt steeds helderder, en naar ons gevoel kan het vissen hierdoor alleen maar beter worden. “Ik ga er eens een bruine aan hangen”, oppert mijn vismaat, en dat zal hem maar deels spijten.

Vanaf dat moment krijgt hij namelijk het meeste aanbeten, maar jammer voor hem ook veruit de meeste missers. Hij maakt er zich behoorlijk druk om.

Deze bleef wel hangen.

Backtrollend komt hij natuurlijk eerst voorbij de stek en dat is vandaag geen nadeel. Ik zie een aantal keren vanuit mijn ooghoeken zijn hengeltop naar onder gerukt worden, maar er wordt een groot deel gemist.

Als ze dan al gehaakt worden, gaan de meeste vissen er tijdens de dril af. In het begin is dat grappig, maar na een tijdje wordt het een klein beetje ongemakkelijk als mijn vis weeral blijft hangen.

Zijn 'kweetniewatmodel' van Fish Impact blijft echter voor de meeste actie zorgen, dus besluit ik om er ook eens een bruine aan te hangen.

Deze X-10 van Brightbait kreeg vorige visdag al behoorlijk tegen zijn tanden en heeft wat lijm nodig om goed gemonteerd te kunnen worden.

Bruin lijkt vandaag geliefd. Omdat er hier wat minder wind staat ben ik alweer overgeschakeld naar mijn Urban Street Spin. Dat is niet wat je noemt een echte vertikaalhengel, maar ik kan zo genieten van zijn buiging tijdens de dril.

Ik boet dus wat in op gevoeligheid tijdens het vissen, maar nog veel meer genieten van het gevecht.

Een rammel-aanbeet doet me een baars vermoeden. De drilbewegingen brengen al zekerheid. Ik kijk toch wat vreemd als de vis bovenkomt. Mijn shadje is verdwenen!?!?!

Een baars rijker, maar een shadje armer.

Na het terugzetten van de vis kijk ik nog wat in het rond, want de rubber van deze aasjes is drijvend, dus misschien kan ik hem nog eens repareren. Het is namelijk de laatste van deze kleur die ik bij me heb, en dat is nu wel wat sneu. Wat later echter bewijst de “Witte X10” dat hij het verleiden evengoed kan.

Mijn 'Witte' blijft een prima verleider.

Helaas wordt ook deze geofferd aan de god der mosselen. Daar Frederiek zijn bruine aanbeten blijft opleveren, schakel ik over naar een bruine Goby-shad van hetzelfde merk als het zijne.

Ooit kocht ik er een aantal aan, maar eigenlijk vind ik ze veel te mooi om mee te vissen. Deze kunstwerkjes zijn nochtans al uitstekende vangers gebleken. Ook nu is het niet anders. Een baars had honger genoeg voor zo een Oost-Europese snack.

Bijna te mooi om mee te vissen.

Tijdens het fotograferen hoor ik een constant fijn gekwetter. Als ik na het terugzetten opkijk zie ik dat een paar zwaluwen ons aan het inspecteren zijn. Er is blijkbaar behoorlijk wat mis met ons, want ze steken een ganse 'litanie' af.

Terwijl ze toch bezig zijn, kan ik ze evengoed op plaat zetten. Dat zint ze echter niet zo, en zowel ouder als jong kiezen voor het luchtruim.

Net voor de vlucht.

Nu en dan komt nog een snoekbaars naar boven. Meestal zijn de beten niet zo hard. Even twijfel ik toch om weer de vertikaalstok ter hand te nemen, omdat ik vrees dat de beten niet voldoende doorkomen. Een hard vechtende zestiger doet me echter zo genieten van de dril dat ik dat idee maar weer opberg.

Bij mijn kapitein komt het voorlopig echter niet goed. Bijslijpen van zijn haken heeft niets geholpen. Hij monteerde zijn shad zelfs met volledig nieuwe haken, maar het blijft hem tegen zitten.

Boos omdat de visdag bijna te einde is, is hij dus niet. Toch heeft de namiddag nog een verrassing voor hem in petto.

Op de stek die we lieten liggen voor de terugkeer, gaat het bij hem goed los. Ik krijg er helemaal geen tik meer, maar bij hem staat de top geen vijf minuten stil. Nog steeds op zijn bruine FI-shad, en nog steeds worden vele vissen gemist, maar hij kan er toch wat bijbenen, en dat doet hem zichtbaar goed.

De laatste van de dag.