De Allrounder 17   Steuren en stripers in Twente

De Allrounder 17 

Steuren en stripers in Twente 

Door Bart Debaes

Vier jaar geleden viste ik voor het eerst bij 'WILD' in Reutum; voor de TV opnamen van het vissen op steuren. Zoon Dries wou direct daarna ook deze visserij meemaken. We hadden er toen een aantal topdagen met het gezin.

Zelfs zoon Robbe, die anders moeilijk tot vissen te bewegen is, wou constant de hengels overnemen. Niettegenstaande de afstand van zo’n slordige 360 kilometer was de herhaling van die trip er binnen het jaar.


We beleefden er mooie dagen.

Dat was nu echter twee jaar geleden, en de kriebel was weer groot geworden. Robbe was op kamp, dus konden we met z’n drietjes een paar dagen vissen. De opzet van Dries was trachten om ons record van 137 centimeter te gaan verbeteren, ik wou gewoon leuk vissen.


Onze record vis van 137 centimeter.

Het was een aangenaam weerzien met Gerwin, de man die WILD-vissen uitbaat. De vijvers waren weer een stuk verder geëvolueerd. Gerwin is echt iemand die stilstaan achteruitgaan vindt. Hij is steeds bezig om zaken beter uit te werken, en dit zowel voor zijn gasten, als voor zijn vissen.

Een prima systeem is dat hij medewerkers laat rondlopen om iedereen te helpen die zijn eerste stappen in het steurvissen zet. Niet iedereen is een 'die-hard' visser die alles op zijn eentje kan uitzoeken. Verder moet het water optimaal zijn, goed van doorzicht, gezond van samenstelling. Als de vis in topconditie blijft, beleven zijn gasten er het meeste plezier aan, is het motto.


Mooie steuren in topconditie.

Daarom versoepelt hij niets in de plaatselijke regels om de vissen te beschermen. Zie hier de regels. Enkel en alleen al omdat ik achter zijn visie sta, trek ik al zo graag naar Twente.

Nu weet ik wel dat er een hoop mensen gaan opperen dat deze manier van vissen vangen geen echt vissen is. Ik denk dat dit een beetje hetzelfde is als de hetze die heerste toen de eerste soaps verschenen. De 'echte' acteurs krulden daar hun neus voor op, want dat was geen 'echt' acteren. Nu staan dezelfden in de rij om er te mogen aan meewerken.

Natuurlijk is deze vorm van vissen op uitgezette vissen in een halfgrote vijver minder een uitdaging dan het vissen op rivieren en grotere wateren, maar toch vormt het voor velen een zeer aangenaam tijdverdrijf. Ik zag er al veel mensen zich verschrikkelijk goed amuseren. Al is het voor mezelf ook niet iets dat ik elke week zou doen, toch beleefde ik er heel mooie uren. Het was dit keer niet anders.

De eerste avond waren de verwachtingen hoog gespannen, maar zo eenvoudig ging het echter niet. Ik wilde aan de slag gaan met een nieuwe uit te testen set. Vanwege mijn positieve resultaten met de Urban Street Spin hengel, en de Evoque molens had ik een langere versie van de hengel, en een kleinere versie van de molen bekomen. Die mochten nu op de testbank, en geloof me steuren kunnen er wat van om materiaal te testen. De eerste testvis was echter een karper van ongeveer 12 pond, die werd gevangen op pellets!


De eerste tester van de Arca-combinatie is een karper.

Deze karpers zitten met een behoorlijk bestand op de beide wildvijvers, maar worden veel minder gevangen. Ze zijn stukken slimmer dan de steuren. Ik vermoed dat ze zich overdag rustig houden, en pas na de schemer alle resten voer gaan opkuisen. Ze staan in ieder geval goed gespannen in hun vel. Deze karpers vangen zou ook voor doorwinterde karpervissers een uitdaging kunnen vormen.

We misten nog een beet of twee, en toen viel het helemaal stil. Wat verderop zat een ander gezin van drie, en die vingen wel erg goed. Eigenlijk had ik zo een beetje het gevoel dat iedereen wel beter ving dan wij, een gevoel dat ik liever niet heb. Na de volgende steur van de man, ging ik toch even navragen met wat hij viste. Het bleek dat blokjes jonge kaas de klus goed klaarden. Van deze vriendelijke kerel kreeg ik een paar stukjes mee, bovendien met de melding dat hij weldra toch zou stoppen met vissen.


Diamantsteur nummer één.

Toen we hun stek overnamen, kwamen de beten ook bij ons. Met de paar gevangen diamantsteuren waren we best tevreden. We sloten de avond mooi af in het restaurant, met een zeer smakelijke schotel van ter plaatse gerookte vissoorten.


Een heerlijke afsluiter.

De volgende ochtend waren we er weer, en we vernamen dat we de avond ervoor gestart waren op één van de minste stekken van de vijvers! Het was daar de diepste stek, en deze periode van het jaar wil het daar niet zo goed lukken. Logisch dus dat we nu een andere plek uitkozen. Dit keer hadden we wel kaasblokjes bij, en ook wormen, want die zouden het op bijna elke aanwezige vissoort goed moeten doen.

Om ons heen zat een gezelschap van jonge gasten die daar duidelijk wel vaker kwamen. Ze visten ons behoorlijk van de kaart, dus kwam dat donkerbruine gevoel van de dag ervoor weer opzetten. Nee hoor, ook hier komen de vissen niet van zelf je net in gezwommen. Dries kreeg op de wormen regelmatig zachte beten die te regelmatig werden gemist. Bij een volgende aanslag kwam er dan toch goed wat kracht op zijn oude Hardy glasvezelhengel te staan. Het was zijn beurt om een karper te vangen, hij was er best blij mee.


Best blij met zijn mooie spiegelkarper.

Wat later komt er, ook aan de wormen, een snoekbaarsje boven. Zoonlief zou er nog een half dozijn bijvangen. Bij navraag bleek dit te gaan om hier opgegroeid broed van een aantal grotere snoekbaarzen die hier huisden.


Snoekbaarsje als onverwachte vangst.

Tegen de middag aan werd het veel te warm, en werd maar sporadisch nog een vis gevangen. Dit was iets dat we moesten onthouden. Het was een hele warme periode, met middagen tot boven de dertig graden, en dan liggen veel soorten vis stil. Zelf even gaan zwemmen, een hapje gaan eten, een fietstocht en een terrasje doen, leverde ons meer gezinsplezier op. Tegen zes aan waren we echter opnieuw aan het water. De hangbuikzwijntjes verwelkomden ons met hun geknor.


Verwelkomd door leuke hangbuikzwijntjes.

Vanwege de handigere lengte had ik nu gekozen voor mijn zelfbouw karperhengel, de molen bleef dezelfde te testen Evoque 2500. De combinatie deed het schitterend, ik kan blijvend genieten van mijn zelfbouw diep doorverende vliegenzalmblank.


Diep doorverende vliegenzalmblank.

Ik had wat lopen denken, en had besloten om dichter op de kant te vissen. Ik zou niet veel, maar echt regelmatiger voeren. Dat dichtbij vissen was vorige jaren ook goed uitgevallen. Ik had dat eens bedacht toen ik in een tuincentrum steuren had gade geslagen. Het bleek dat ze wel heel graag de randen van hun vijver afzwommen. De steuren op deze vijver deden het al niet anders. Het idee was goed want de beten kwamen vlotter.

Opvallend ten opzichte van andere jaren was dat de meeste steuren diamantsteuren waren. Een grijze steur ertussen vangen zorgde voor extra animo.


Extra animo bij het vangen van een grijze steur.

Een ander opvallend iets was dat onze gemiddelde vis zowat rond de meter lag. Dat gemiddelde lag dus stukken hoger dan vorige keren. Ze bleken hier vlot te groeien.


De gemiddelde steurgrootte lag om en bij de meter.

Rechts van ons werd een andere vissoort binnengebracht. Het bleek om een striped bass te gaan. Deze van oorsprong zeevis ging behoorlijk te keer, en gaf zo te zien, een hele felle dril. Het was de eerste striper die ik zag vangen dit jaar, en ik vermoedde puur toeval. Een half uur later werd er echter nog een exemplaar gedrild, en nog binnen het uur een volgende.

Dit kon al geen toeval meer zijn. Van op afstand te zien waren ook deze vissen behoorlijk gegroeid ten opzichte van vorige keren. Ik wou er graag een foto van, en was nieuwsgierig als de man in kwestie er ook op viste. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en ging een praatje maken. De striper was inderdaad indrukwekkend groot.


Ferm slagje baars.

Als baarsliefhebber liep het water me zowat uit de mond. Het bleek dat de man eigenlijk op de aanwezige meervallen aan het vissen was, en dat de stripers eigenlijk bijvangst waren. Kennissen van hem zaten achter de hoek, (voor ons niet zichtbaar) en hadden op hetzelfde systeem die namiddag al drie meervallen gevangen.

Het systeem zelf was heel eenvoudig. Een ferme tros wormen aanbieden op 40 à 50 centimeter diepte, en er regelmatig beweging in brengen. De truc zou steeds beter gaan werken naarmate het donkerder zou gaan worden. Nou, dat dacht ik ook wel te kunnen, en dat slag baarzen vangen leek me heerlijk.


Zo een baars vangen leek me heerlijk.

Ik paste dus mijn montage aan. Eerst moest ik snel wel gaan helpen met zoonlief, want de vis die hij er nu aan had wou van geen afremmen weten. De runs die hij maakte liepen in de tientallen meters, en Dries zag zich al zijn PR verbeteren. Na een ferm kwartier, en net bij het zetten van wat extra druk, viel de lijn plots slap. De onderlijn was intact, mijn telg had niet echt een fout gemaakt, maar zijn ogen begonnen toch van ontgoocheling wat te transpireren.

We lapten hem wat op door ons van die heerlijke ter plaatse gemaakte hamburgers te bestellen. Voor de vrouw werd het kibbeling, en het was de lekkerste die ze ooit had gegeten. We moesten voor het eten niet stoppen met vissen, want ze leverden onze bestelling gewoon af aan onze stek. Regelmatig komen ze zo ook rond met koude drankjes, van luxueus vissen gesproken!


Terug wat meer blinkende oogjes.

De knappe diamantsteur die mijn zoon er kort na ving, deden zijn oogjes al helemaal weer blinken. Die werden een kort moment echter weer wat doffer toen bij het poseren de steur hem met zijn staart een ferme klap tegen de wang gaf. De staartafdruk stond een uurtje later nog rood af te lezen.


Wat de meester vroeger mocht doen, doen de steuren nu nog.

Het was toch al goed in de schemering als de eerste beet op mijn wormen kwam. De vis bleek verschrikkelijk sterk. Was dit nu zo een striped bass? Ik zal het nooit zeker weten, want op een ongelukkig moment knapte de onderlijn. Deze voelde op het uiteinde helemaal gerafeld aan; dus waarschijnlijk toch een meerval? De kleine op schuurpapier lijkende tandjes in hun bek zullen wel niet teveel moeite hebben met 24°° nylon lijn.

In het halfdonker een nieuwe haak aangezet, want het leek erop dat ze wat meer actief begonnen te worden. Gelukkig voor ons mag je op vrijdagavond vissen tot 11 uur, en kregen we zo extra kansen. De dobber was niet meer zo goed zichtbaar, dus hield ik de lijn tussen de vingertoppen. Van het moment dat ik er beweging in voelde komen, was het tijd om aan te slaan. Zo vang ik al van kindsbeen af de karpers met de korst in het donker.

De stripers vechten echt wel voor wat ze waard zijn. Ferme kloppen op de top worden afgewisseld met snelle runs. Dat dit in het donker gebeurt, geeft alleen maar extra spanning. De eerste drie waren voor mij, en waren allen imposante vissen van ongeveer dezelfde maat.


Imposante vis.

Daarna stond ik plaats en hengel af, want mijn nakomeling zag zo een dikke baarsachtige ook wel zitten. De eerste die hij aansloeg kon ook best een meerval zijn geweest, want ook die ging er heel erg zwaar vandoor. Helaas schoot hij na een tijd dril af. De onderlijn voelde wel helemaal rafelachtig aan. Vervangen was de boodschap, en net voor ophouden werd de avondwens van zoonlief dan toch verhoord.


De vervulde avondwens.

We moesten nog voorbij de palingvijver, en daar waren nog zeven vissers bezig. Het beeld van de drijvende dobberlichtjes vormde een aangenaam kijkspektakel. Net toen ik een foto hiervan nam, ging één van die lichtjes op de loop. Vanwege de lange sluitertijd gaf dit een rode lange lijn in het beeld. De beet zette, helaas voor de man, niet door.


De rechtse lange, rode lijn geeft de beet weer.

We sloten af in de gezellige bar, en het warme strafs spoelde de kilte van de avond vlotjes weg


Warm en straf tegen de kilte.

De volgende ochtend stonden we er nog voor de opening. We waren niet de enige, vooral Duits sprekende forelvissers waren van de partij. De mannen waren voorzien van uitgekiend materiaal. Ook dit soort visserij, door sommige wat verguisd als 'toch maar putjesvissen', kent zijn specialisten. Ik zou er niet graag een forelwedstrijd van moeten winnen.

Deze voormiddag was ik optimaal gemotiveerd. Ik dacht de code nu te kennen, en wou het resultaat er van zien. Er werd netjes uitgepeild, een halve meter naast de oever, de eerste kleine stukjes kaas gingen als voer te water. Om het paar minuten werd wat bijgevoerd met stukjes van een paar mm groot. De bedoeling was om de vissen te lokken, maar niet om hen eten te geven. Zo hoopte ik om ze gemakkelijker mijn grotere hap te laten opzuigen.

Dries deed het wat verderop met stukjes zalm. Het systeem liep als een trein. Nog voor de zon warmte kon gaan geven lag de eerste vis al op de mat.


Nummer één snel in de morgen.

Niet veel later mocht ik de grootste grijze steur van de trip drillen. Met z’n 107 centimeter een heel aardige vis. Wat later vang ik een veel sterker exemplaar dat echter net dezelfde maat op het lint aangeeft.


Ook 107 centimeter maar veel sterker.

Ondertussen waren er met mondjesmaat andere vissers bij gekomen. Er werd eigenlijk niet zo goed gevangen op de andere plaatsen, van velen was het te zien dat ze niet gewoon waren om te hengelen. Het gevolg was echter dat steeds meer vissers dichterbij ons in de buurt begonnen te vissen. Veel verschil in hun resultaat was er echter niet. We waren wel goed bezig. Het donkerbruine gevoel van de eerste dagen had nu plaats gemaakt voor een wat rozere wolk.

Zo zie je maar dat je in elk soort visserij de truc moet vinden om het goed te doen lopen. Tegen elf uur hadden we elf stuks op de teller staan. De kaas deed het een stuk beter. Jammer voor Dries schoot er opnieuw bij hem een heel sterke vis af. Treurig werd hij er niet meer van, we hadden gewoon een fantastische voormiddag.


Vader-zoon-moment bij de grootste van de trip.

Als vader-zoon-momenten kunnen dit soort van uren echt wel tellen. Het soort van vissen bij “WILD” is dan misschien niet echt vissen in het wild, maar ik zag er toch velen die er echt wild enthousiast werden bij hun vangst. Ik kan het iedereen heel sterk aanraden om het eens te proberen. Een spectaculaire dril is zo goed als zeker, visamusement is verzekerd.

Bart Debaes