Hmm, zouden kleine snoekbaarsjes hier behoren tot het standaardvoedsel van de grotere tantes en ooms? Ik denk dat ik nog ergens een V-powershad zitten heb, die de streeptekening van de snoekbaarzen wel kan imiteren.
Een korte zoektocht in mijn tacklebox levert me de bewuste shad op. Hij mag direct aan de speld van mijn oude Arca Tarantula vertikaalhengel, want ook in deze Spro-shad heb ik een groot vertrouwen. Ik ben tijdens deze wissel al teruggeblazen tot dicht tegen de damwand. Er staat hier maar 4 meter water, maar ik laat hier de baars-imitatie toch al zakken. Stelselmatig laat ik het aasje steeds wat meer de diepte inzakken. Ver geraak ik echter niet. Een stevige klop komt door mijn hengel. Direct al bij het aanslaan, voel ik dat dit een betere vis zal worden. Met zijn bijna 60cm is deze slanke vis voorlopig mijn langste exemplaar. De Tarantula moet diep in zijn curve om de vluchtpogingen op te vangen.
Betere vis
De gedachte om over te schakelen naar een gestreepte shad was duidelijk niet verkeerd, want regelmatig mag ik nu aanslaan. Het zijn meestal weer wat kleinere vissen, maar dat drukt mijn visplezier niet snel! Hoe dichter ik bij de rode boot kom te liggen, hoe meer de bodem afloopt, en hoe sneller de aanbeten lijken te komen.
Dichter bij de boot wordt het steeds beter
De vangsten-teller klikt constant. Het kan echter niet blijven duren, en als ik een aantal keren heen en weer de stek ben gepeddeld, vallen de beten toch weg. Hmm, misschien zijn ze echt op, of misschien trekt een nog ander shadje hen weer over de streep. Vaak is verkleinen op zo een moment geen slecht idee. Mijn keuze valt op een roodbruine kleine Sea-shad. Die mag in de speld van de Spro-hengel. Al gauw mag ik weer aan de dril.
Verandering van spijs doet eten
Toch blijft het niet lang duren. Een paar vissen later valt het stil. Na een half uurtje beet-loos rondtoeren besluit ik, qua testmomentje, weer eens de V-powershad te laten zakken. Dat zorgt inderdaad al gauw weer voor actie. De eerste aanbeet mis ik, net als het kleine tikje dat direct daarna volgt. Ik grmbll wat over hele kleintjes tussen mijn tanden terwijl ik de shad opnieuw de bodem laat zoeken. Hij komt daar echter nooit aan. Een erg stevige ‘TOK’ laat me denken dat er daar beneden een vis zich al even nerveus gemaakt heeft vanwege zijn 2 eerdere “pogingen-tot-eten” die niets opleverden. Hij ging dit keer wel voor de volle hap!
Dit was voor zo ver mogelijk naar binnen in één keer
Met veel vertrouwen jaag ik de shad weer naar onder. Maar toch weer blijven beten uit. Misschien nog eens wisselen naar de shad aan de andere hengel. Ja hoor, kort daarna kan het fototoestel weer worden opgediept.
Ik herhaal verandering van spijs doet eten
Aha, dat zal de truc worden: constant afwisselen. Het idee is mooi, maar Marco Borsato’s refrein: ‘dromen zijn bedrog’ komt helaas uit. De stek lijkt nu helemaal leeg gevist. Eigenlijk is dit misschien nog zo slecht niet. Op één stek blijvend vissen vangen, is wel eens tof, maar uitzwermen, op zoek naar nieuwe stekken, is zeker al zo leutig. Het is nu daarvoor het moment
Ik neem mij voor om constant van hengel te wisselen, zodat elk aasje evenveel kans zal krijgen tot vangen. In het begin lijkt het er op dat de leuze: ’hoe groter het aas, hoe groter de vis’ van toepassing is.
Groter aas, grotere vis
Het kan echter verkeren. Wat vandaag wel duidelijk is, is dat hoe harder de aanbeet doorkomt, hoe groter de vis is. Dat is niet elke dag zo, maar valt deze sessie echt wel op. Een zachtere tik levert een kleinere vis.
Na een zachte aanbeet
Logisch dus dat ik een dikkerd verwacht, na die harde bonk die mijn arm net te verduren kreeg. De dril is stevig, maar niet zo, dat ik verwacht om een verkeerd gehaakt vis te zien boven komen. Zo lang de dril duurt, staat een brede smile op mijn gezicht te lezen. Altijd leuk natuurlijk als er na al die kleinere vissen eens een groter exemplaar aan de haak zit. Het gezegde “groot aas grote vis” gaat nu niet op, want het kleinste gebruikte shadje levert mij voorlopig de grootste vis.
kleinste shad grootste vis
De vissen komen met constante tussenpozen, en algauw zit ik boven de twintig snoekbaarzen. De koude nacht die ze voorspelden laat zijn komst steeds meer gevoelen. Tijd dus, om beetje bij beetje terug te keren naar de startplaats. Ik heb wel nog even om ondertussen verder te vissen, maar het lijkt er op dat het beste er van af is. De aanbeten komen met een grotere tussentijd, en lijken steeds zachter te worden. Regelmatiger mis ik ook de beten. De schemering is al aan het vallen als ik nog eens een exemplaar mag drillen.
Nog ééntje op de baars-snoekbaarsimitatie
Brrrr, de pollen krijgen goed koud na het terugzetten. De vis nam afscheid met een flinke staartslag zodat mijn handen kletsnat werden. Het eind van de visdag ga ik niet lang meer uitstellen. Aan de overkant ligt de rode boot er nog, en ik kan het niet laten om er nog eens naar toe te snellen; je weet maar nooit. Heen en weer schuif ik deze ‘stek van de dag’ nog een laatste keer af. Er gebeurt eigenlijk niets, had ik ze nu echt allemaal? Ik geef mezelf nog één keer de kans richting de rode boot te varen, maar houd het me voor, om het daarna voor gezien te houden. Niet zo ver van de bootromp af, komt een lichte beroering door de hengel. Toch weet ik dat dit een aanbeet is, en sla aan. De laatste van de dag weert zich tegen de veerkracht van de Tarantula-hengel, maar het mag hem niet baten.
De laatste van de dag
Daarna gaat de Float Plus op 100%, richting instapplek. Terwijl ik de aasjes van de spelden haal, zie ik een andere rode boot op me af komen. Aha, nog een rode, ik ga zijn aanmeerplaats een volgende keer ook opzoeken, want die rode boten leveren prima visplaatsen op!!
Debaes Bart
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
