Ik ben voor een paar dagen aan zee, en dan lonkt de zeebaars natuurlijk. De vangsten lopen niet slecht, en dat geeft ruimte om te experimenteren. Een hapje dat al een tijdje werkeloos in mijn tackle-box zit is de “Seabass specialist” van Rapture.
Dat roofvismerk zit onder de vleugels van Trabucco, en ik zie regelmatig voorbijkomen dat de mannen van dat zeevisteam grote wedstrijden winnen. Een mens gaat er dan al gauw vanuit dat ze weten wat ze maken op zeevisgebied. Daarom had ik het aasje eigenlijk besteld; meer op naam en faam (wat kan er nu beter zijn dan een ‘zeebaars-speciaal’ kunstaasje) en te weinig goed uitgekeken. Ik wist wel dat het om een liploze plug ging, maar had onvoldoende naar het werpgewicht en de grootte ervan gekeken.
Het was dan ook een grote verassing als ik het ding uit de verpakking haalde. Amai, hoe klein was dit!! Slechts 68mm lang en 7gram zwaar! Snel keek ik in de digitale catalogus na als ik niet de verkeerde maat had besteld. Maar nee, het was duidelijk de enige bestelbare maat. Hmm, ik zou dat dingetje er wel eens aanhangen als het eens paste, maar daar ik gemakkelijk met groter kunstaas vis op zeebaars, bleef het hapje lange tijd droog in de tackle-box liggen. De verandering kwam toen ik een avond had afgesproken met vismaat Freddy. Hij vist regelmatig vanuit de kajak op de zeebaars, en terwijl ik vanaf de kant niet erg goed ving, had hij een prima avond.
Freddy vist graag vanuit de kajak.
Als ik hem vroeg waarmee hij zich die ruime dubbele cijfers had gevist, antwoorde hij dat hij erg klein kunstaas had gebruikt. Hij nam de hengel waar het aasje nog aan vast zat, en ik schrok om de “Seabass Specialist” in de speld te zien hangen. Wel verdikke, ik heb dat ook!!! Freddy had vooral scholenbaars gevangen, tussen 30 en 40cm, maar dat kleinere formaat kon mij weinig maken, ik wou ook veel meer vissen vangen! Het was dan al te laat in de avond om er nog mee te starten, maar de volgende keer... De volgende keer drong zich natuurlijk nu nog sneller op, en al had ik maar weinig vistijd die dag, ik moest het ‘dingetje’ uitproberen. Als ik aan het water kom, valt mij een niet zo vaak voorkomend beeld op. Er ligt een aalscholver dood in de kant.
Dode aalscholver
Ik vermoed dat weinig vissers na het zien van deze foto onmiddellijk uitbarsten in een huilbui, maar eigenlijk is een dode vogel zo zien liggen, nooit echt tof. De vraag: hoe is die gestorven komt dan ook altijd bij mij op. Het was een bijna windstille ochtend, en de “goesting” om toch maar met een oppervlakteplug te starten was erg groot. Het blijft een prachtige manier van vissen om de zeebaarzen het weg en weer schietende kunstaas soms eerst te zien missen, en dan alsnog raak te grijpen. Ik dwong me er echter toe om de liploze “Seabass Specialist” in de speld te hangen. Als de zeebaarzen nu hoog zwemmen, zullen ze dit kleintje waarschijnlijk ook wel opmerken.
Tot mijn grote verwondering kon ik met dit 7gram lichte aasje toch behoorlijke afstanden halen. Tenslotte is de lijn op mijn zeebaarsmolen niet zo erg dun. Het is de Dynatex PWG X8 in de dikte van 0,185 mm, en al is dit een erg soepel werpende lijn, ik had niet direct dit soort van afstanden verwacht, met dit lichte werpgewicht. Blijkbaar is het ontwerp van dit aasje behoorlijk aerodynamisch.
Ik probeer eerst wat verschillende manieren van binnen vissen uit, niet te ver van mij af. Op die manier zie ik goed hoe het aasje zich gedraagt, en zoek ik naar de volgens mij, meest verleidelijke manier van zwemmen. Ik vind een behoorlijk aantal van variaties, die volgens de manier van binnentikken een gans ander zwempatroon geven. Dat alleen al vind ik een leuke gegeven. Ik vis graag met aasjes die “versatile” zijn zoals de Amerikanen dit graag aangeven in hun catalogi. Het is gewoon aangenaam vissen, omdat je met hetzelfde aasje naar uw eigen goeddunken veel kunt variëren.
De eerste tien minuten gebeurde niets. Dan komt er een kleine tik door, en ik sla aan. Onmiddellijk knalt de vis er vandoor, en ik weet direct dat dit geen kleintje wordt!! Meer zelfs, dit wordt echt wel een beste vis. Ik dril behoorlijk stevig, zodat de vis zich niet in de oesterbanken kan vast zwemmen, maar dan schiet mij het beeld voor ogen van de dregjes die op mijn kunstaasje zitten. Die zagen er echt niet als dikke krachtpaters uit, dus begin ik wat behoedzamer te drillen. De vis krijg ik op die manier nog trager naderbij, maar hij blijft gelukkig wel hoog in de waterkolom vechten. Aan de grootte van de kolken die hij slaat, zie ik dat mijn eerder vermoeden klopt, dit wordt een mooie zeebaars.
Mooie zeebaars
Met zijn bijna 70cm blijkt hij inderdaad één van mijn grotere zilveren pijlen van dit seizoen te zijn. Het achterste dregje zit netjes in het scharnier van de bek, en vertoont na het onthaken maar een lichte verbuiging van één haakbochten. Waarschijnlijk zette ik wat teveel kracht bij het onthaken met mijn arterieklem, want de haakpunten zaten erg stevig vast. Met hetzelfde stukje gereedschap duw ik de bocht weer in zijn oorspronkelijke vorm. De vis gaat terug, en de volgende worp gaat al met wat opgebouwd vertrouwen richting einder. Drie worpen later knalt een aanbeet door de top. De vis voelt kleiner aan, maar is niet minder welkom. Hij brengt nog steeds dik 45cm op de mat, dus hoor je mij zeker niet klagen.
Groot genoeg
Terwijl ik de vis terug zet, bedenk ik dat ik van deze Seabass Specialist ook nog een ander kleurtje zitten heb. Dat kan ik nu evengoed eens aan de speld hangen. Ik vermoed niet dat het kleine kleurverschil veel zal maken. Twee worpen later krijg ik het bewijs ervan. Het aasje was nog maar net gevallen, maar gelijk als ik de molen dichtsloeg, voelde ik al een ruk. Snel de hengel heffen om de haak te zetten, en ik mag alweer al aan de dril. Deze zeebaars is weer wat groter dan de vorige
Het ander kleurtje vangt evengoed
Met nu nog meer vertrouwen gaat de volgende worp in. Het blijft nu echter stil onder water. Na een tijdje schuif ik op, om dit opschuiven na elke paar worpen te herhalen. Opeens trekt iets compleet anders mijn aandacht. Er ligt een dode paling in de kant. Ik onderzoek de vis wat, maar kan geen duidelijke letsels vinden waaraan dit dier gestorven zou kunnen zijn. Enkel het rood aan zijn onderbuik lijkt mij niet helemaal normaal. Erg lang kan deze waterbodembewoner nog niet gestorven zijn lijkt me. Zijn ogen staan daarvoor nog te helder. De reden waarom dit sterfgeval zal me nooit duidelijk worden, hopelijk heeft dit geen link met de aalscholver, en heeft waterverontreiniging in de vorm van een lozing hiermee te maken.
Nog niet zo lang naar het paling-Walhalla
Het lukt me om in de resterende vistijd nog een paar kleine veertigers vangen, maar veel belangrijker vind ik mijn laatste vangst. Ik moest eigenlijk al gestopt zijn, maar je kent het gevoel waarschijnlijk wel: nog één worp, allee, nog één, nu de laatste, de allerlaatste, enz… Ik zie verderop in de oppervlakte wat kleine kringen, en besluit om de aller-aller-allerlaatste worp in die richting te sturen. Je weet maar nooit dat in de buurt van die zeebliekjes (ik vermoed toch dat het zeebliekjes zijn) ook nog een gretige zeebaars ligt. Ik werp een stukje over de kringen, en laat mijn Seebass Specialist zwemmen als een paniekerige aasvis. Het resultaat verbaast me. Het ganse schooltje kleinere vissen lijkt mijn kunstaas aan te vallen. Nu en dan gaat een tikje door de hengel, tikjes die ik vakkundig weet te missen. Dat is vreemd, gaan die prooivisjes nu in de aanval??? Dan gaat er een steviger tikje door de top. Bij de aanslag blijkt dat ik dit keer wel wat haakte. Ik draai een kleine vis binnen, en zie dat het een zeebaarsje is. Een paar soortgenootjes schieten er achter aan. Ze zijn echter stukken kleiner nog dan mijn vangst. Al die kleine kringen van daarnet blijken dus veroorzaakt te zijn door een gans schooltje zeebaarsjes. Ik heb blijkbaar de “Goliath” van de school kunnen vangen!
De “Goliath” van de school
Natuurlijk wil ik bevestiging van het feit als dit allemaal kleine zeebaars is. Nog een aller, aller,………….. keer schiet ik mijn kunstaas in de richting van de school visjes. Tikkend met de hengeltop draai ik het binnen. Weer krijg ik een paar missers te verduren voor ik een nog kleiner visje haak. Het schiet echter los, maar daar ik nog achtervolgertjes opmerk, vis ik gewoon door, en kan ik weer zo’n kleintje haken. Het is inderdaad een zeebaarsje van zo’n een 15cm groot. Nameten kan ik niet, want het valt voor mijn voeten van de haak af. Wauw, tof ze dat er hier zo’n een kleintjes zitten! Terwijl ik inpak, en richting de auto stap, ben ik in mijn hoofd al de planning aan het maken om eens op deze visjes te komen jagen. Het wanneer ligt al snel vast, maar het hoe, en waarmee ben ik nog lang bezig. Je verneemt een volgende keer hoe dat is gelukt.
Debaes Bart
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
