Het is na de vangst van deze vijftiger wel duidelijk, dat wie achteraan in de boot zit, vandaag wel in het voordeel is.
Het net vastgestelde voordeel houdt hierna echter op, want we vangen niets meer. Als de volgende brug in zicht komt zijn we beiden blij dat we nog wat baarsjes zullen kunnen scoren. Ik wissel naar een nog kleinere parelmoerkleurige TT-spoon.
Een dikke vijftiger
Mijn eerste visje is echter geen baars, maar een roofbleitje. Deze kleine roofblei is een soort die we hier zelden vangen, al ontdekte ik hier vorig jaar een jachthaven die vele van deze ukjes bevatte. Toen kwamen ze aan de lopende band, maar over de rest van het water lijken ze niet echt ruim verspreid.
Onverwachte vangst
Terwijl ik met mijn River2Sea-lepeltje doorga, blijft Dries standvastig bij zijn Masu Spoon. Zijn standvastigheid levert hem niet meer, maar wel de grotere vissen op. Het is een gegeven dat wel vaker op gaat. Groter kunstaas levert gemiddeld grotere vissen op.
Dries vissen zijn gemiddeld een slag groter
De teller gaat lekker door, en uit ieder hoekje en kantje peuteren we wat vissen. Soms gaat het snel, en moeten we ons hoofd erbij houden om telkens na elke vangst, het knopje van de teller in te drukken. Het schermpje ervan geeft ons aan dat we vandaag waarschijnlijk wel de 100 stuks zullen halen. We merken op dat twee of drie keer hetzelfde hoekje uitpeuteren, zelfs al was het de eerste keer heel goed, dit geen goed resultaat oplevert. Het is verstandiger om weer wat verder te gaan varen.
Het trollen valt echter nog steeds niet mee. Er gebeurt gewoon niets. Dat is ook te zien aan de lichaamstaal van mijn jongste.
Trollen is saai als er niets gebeurt
Het is dan ook een opluchting als we bij het betonnen kantje komen waar normaal wel een paar grotere baarzen liggen. Voorzichtig vaar ik er met de elektromotor naartoe. We liggen hier echter vol in de wind en het is moeilijk sturen om voldoende van de kant te blijven liggen. We missen er echter niets door, want de baars geeft compleet niet thuis. Enkel één kleintje wordt gevangen. Vreemd, hier liggen ze normaal altijd. Is het vanwege die koude wind die hier pal op blaast dat ze vertrokken zijn?
Terug de trolhengels opnemen dan. Dries wil nog eens wat anders in de speld. Als hij in mijn dozen snuffelt, valt hem de roze zelf gegoten shad op die zichzelf hier al eerder heeft bewezen. Zijn oorlogswonden werden na de laatste visdag wat gelijmd, dus hij kan er weer tegenaan. Vol vertrouwen gaat “de roze” overboord. Nu en dan wordt een versnelling gezet door de hengel wat vooruit te trekken, waarna Dries de shad weer traag laat zakken.
Uit mijn ooghoeken zie ik hem plots aanslaan. Na een korte dril mag ik eventjes fotograafje spelen.
Dries eerste snoek van vandaag
De groenjas gaat terug, en we starten opnieuw. We zijn geen honderd meter verder als Dries opnieuw aanslaat. Het is duidelijk een grotere vis. Zijn rode “Urban Pirate”-hengel buigt diep door. De slip van zijn Evoque-molen moet zelfs wat bijspringen. De kolken die naar de oppervlakte worden gestuurd beloven ons een dikke vis. Die belofte wordt echter niet vervuld. De hengel veert plots recht, en we zien nog net de goudgele flits van de flank van een grote snoek door het water schieten. Zo gelukkig als de vis is, zo ontgoocheld laat hij de 2 vissers in de boot achter.
Eender hoe, vanwege de opkomende snoekacties zit Dries geconcentreerder in de boot. “Concentration is the key to succes”, is een uitspraak die Arnold Schwarzenegger me ooit leerde, en het is hier niet anders. Niet lang nadien zit zoonlief opnieuw met een kromme hengel in de pollen. Het doet hem zichtbaar deugt dat hij nu volop in de snoekenactie zit.
Zichtbaar deugt
Mijn matroos zit nadien veel minder ingezakt in zijn bootstoel. Hij voert zijn shad zo dicht mogelijk tegen de resten van de plantengordels aan. Hij steekt zoveel als mogelijk actie in zijn aanbieding, en is veel alerter voor alles wat rondom ons gebeurt.
Veel alerter
Verder dan een kolk die kort zijn shad beroerd, geraakt hij niet meer. Het doet dan bij mij wel even deugt, als ik een klein uurtje later ook nog een vijftiger mag binnen halen. Ik was al een tijd ook overgeschakeld op shads, maar dat had me geen soelaas gebracht. Mijn Seducto-plug dan weer wel. Het vertrouwen erin is weer wat gegroeid.
Een believertje
De wind trekt nog steeds meer aan, en het is zelfs al aardig koud aan het worden. Nadat we een tijd vol in de wind aan het peuteren zijn geweest, zie ik Dries zitten rillen. Ik stel voor om even naar de kant te gaan. Er ligt daar een slootje achter de struiken, en we kunnen dat eens een tijdje uit de wind gaan uitgooien. Dat voorstel wordt gretig aanvaard. Het doet ons erg goed, om eens in de luwte te staan. Het scheelt vele graden in gevoelstemperatuur. De eerste worpen in het slootje leveren niet veel op. Als ik naar het uiteinde ervan stap, zie ik dat dit bijna helemaal dicht ligt met gevallen bladeren. Toch geef ik me een kans om in dit hoekje een paar baarsjes te kunnen vangen. Mijn kleine lepeltje schiet richting bladval. De eerste 2 worpen leveren me enkel een verzopen wilgenblad op. De derde worp kan ik wel vrij houden van herfstblad. Een ferme tik gaat door de hengel. Automatisch sla ik aan, en verwacht een mooie vis vanwege de toch stevige aanbeet. Bij de eerste schicht in de oppervlakte zie ik dat ik mijn verwachting stevig moet bijstellen. Het is een kleine slanke vis. Mijn eerste gedachte is: “aha, een klein snoekje”, maar mijn verbazing is erg groot als ik een kleine snoekbaars uit het water hef. Het haakje is vanaf de onderkant de bek van het rovertje gedrongen. Hij greep dus zuiver naar het blad van het lepeltje, maar zoog hierbij de haak niet binnen. Weer een uitzonderlijke vangst, want in deze streek ving ik nooit eerder snoekbaars, dus verwachte ik dit al helemaal niet in dit slootje!
Een onverwachte vangst
De volgende worpen leveren niets meer op. Enkel nog één tikje dat wordt gemist. Wat verderop ligt een gemaaltje. Als dat in werking is, kan je vaak veel baars te vangen in het stromende water. Vandaag zit er geen stroming, maar toch geef ik het voorliggende water toch een kans. Er ligt daar namelijk een door de stroming uitgesleten geultje. Een paar baarsjes zijn al gauw de klos. Ik roep Dries erbij die nog lekker aan het opwarmen is uit de wind. Gezamenlijk halen we de stek leeg. Als we de monding van het gemaal dan toch ook uitpeuteren, komen er zelfs een paar twintigers boven.
mooi slagje polderbaars
Dan lijkt dit na een tijdje ook leeg gevist. Ik geef de kop van het vorige slootje vanop net dezelfde plaats toch nog even een herkansing. Al bij de eerste worp krijg ik een felle aanbeet. Een snoekbaarsje van net 1 cm groter dan het vorige komt binnen. Er liggen er hier dan toch meer? De volgende worpen bewijzen het tegenovergestelde.
er lag er zeker nog ééntje
Dan maar weer de boot in. Eerst nog de vangsten op de teller bijtikken. We zitten al ruim in de drie cijfers nu. Het trollen levert het eerste half uur niets op, en we snakken beiden steeds meer naar warmte. Aan troltempo geraken we ook niet meer voor het donker aan onze trailerplaats. We gaan dus gewoon een stuk doorvaren. De hengels worden ingehaald, en we tuffen zo snel mogelijk richting wagen. De gedachte is om ons misschien nog ergens aan een brug aan een laatste peutersessie te wagen. Als we die brug benaderen, zien we een stevige kolk door het wateroppervlak er onder schieten. Ik herken dit onmiddellijk als een jagende grote roofblei. We blijven op afstand en bestoken de stek met divers kunstaas, maar dat levert ons niets op.
Dan maar nog snel wat peuteren. Als het vijfde baarsje naar boven wordt gehesen, volgt een grotere soortgenoot de sukkelaar. Wat verderop gebeurt net hetzelfde. Aha, er liggen dus toch grotere exemplaren beneden. Ik besluit te switchen naar een spintail. Ik kies voor een slanke versie in de vorm van de Chibi Aspspin 33N’jig. Ik laat de eerste worp afzakken tot op de bodem, en start het ding met een rukje op. Heel kort na die opstart komt er gelijk al beet. De aanslag is raak, en het voelt als een mooi formaatje. Die hadden we daarnet op deze stek niet met ons kleine kunstaas.
Mooier formaatje
De volgende worp levert me een nog veel grotere baars. Kortbij de boot schiet hij helaas af. De worp nadien hetzelfde, maar de vis lost nog veel sneller. Dries zijn interesse is gewekt, en hij wil ook een spintail. Ik biedt hem de mijne aan, maar dat weigert hij resoluut. Ik heb niet nog eenzelfde, maar wel nog een Mad Rusher van 14 gram. Die gaat bij mijn matroos aan de speld. Bij Dries is het ook gelijk raak.
Ook gelijk raak
Niettegenstaande we met een redelijk aantal missers te maken hebben, brengen we toch regelmatig een mooie vis binnen. Het loopt duidelijk beter met de Mad Ruscher. Deze spintail van Rapture start dan ook erg snel op, en produceert met zijn bijna ronde blad veel meer wervelingen. Ook kleinere maatjes baars proberen deze tumultmaker diep te verzwelgen.
Behoorlijke hap voor dit slag baars
Ik haak wel nog een snoek die het wateroppervlak menig maal doorklieft, voor ook hij van de haak gaat. De beten nemen beetje per beetje in aantal af, maar de vissen die we vangen zijn dan wel een slagje groter.
Weer een slagje groter
Het is moeilijk om te stoppen, maar de duisternis meldt zich. Dus als we de boot nog bij wat licht willen uit elkaar halen en op de auto leggen, wordt het echt wel tijd om naar de kant te varen.
Eenmaal alles klaar en in de wagen, overspoelt een warme gloed mijn geest. Het was weer tof om deze afwisselende dag met mijn zoon te kunnen beleven.
Bart Debaes
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
