We zijn bijna bij een andere damwand, en de goesting om toch die ingescheurde Iris V-staart terug te monteren is groot. Bij de vorige wand deed hij het erg goed. Ik weersta niet aan de drang. Daar beneden weerstaan ze ook niet aan de drang om er in te bijten.
De eerste is wel erg eigenaardig gehaakt. De punt gaat vanaf de bovenkant van de kop door de bovenkant van de bek. Het levert me dit vreemd beeld op als de vis boven komt.
Vreemd gehaakt
Het gaat goed, ik blijf beten krijgen. De volgende snoekbaarzen zijn zowat hetzelfde formaat, en worden wel regulier gehaakt.
Maatse vis
Tot ik plots vast loop aan de bodem. In welke richting ik ook trek, ik kan mijn shadje niet recupereren. Dat scheelt straks thuis in reparatiewerk, maar dat vind ik maar een klein voordeeltje...
Ik diep een nieuwe loodkop op, en schuif er een verse Insta-worm op. Die wordt naar de bodem gestuurd. Als ik voel dat die is bereikt, sla ik de beugel dicht en hef mijn hengel. Onmiddellijk wordt die weer naar onder gesleurd. Opnieuw flitst “SNOEK” door mijn hoofd. De dril ondersteunt dat vermoeden. Regelmatig gaat de vis een paar meter door de slip. Ik geniet van het pingelen van mijn Trout-molentje, terwijl mijn Urban Street spin daarbij heerlijk hoepelrond gaat.
Heerlijk hoepelrond
De eerste glimp van een goudkleurige vis schijnt al door het water. Daarna duikt de rover opnieuw naar de diepte. Zingend begeleidt mijn molenslip zijn diepe duik. Na een tijdje ‘touwtje-trek’ moet de snoek zich toch overgeven, en kan ik hem met de kieuwgreep pakken.
Oef binnen.
Mijn ‘lange-worm-imitatie’ heeft deze aanval beter overleefd dan de vorige snoekaanval. Het tumult van de snoek heeft echter de alarmbellen doen luiden daar beneden, want het blijft er stil.
De tijd breekt aan voor de terugtocht. Ik snor naar de overkant. Recht voor een brugpijler gaat een zwakke vibratie door de top. Ik herken er een aanbeet in en sla. Yup, daar komt nog een kleintje. Het is wel en behoorlijke hap voor deze snoekbaars, maar hij bleek er niet vies van.
Ook kleintjes lusten de worm
Door mijn lens bemerk ik echter dat de twisterstaart verdwenen is. Ai, zonder zal dit toch niet zo goed vangen vrees ik. Speurend kijk ik de omgeving rond, maar zie niets dat op een twisterstaart lijkt. Hmm, had ik niet ergens gelezen dat het materiaal van deze shadsoort drijvend was? Niet dus? Terwijl ik de snoekbaars ontdoe van de haak, komt kortbij de belly iets bovendrijven; ik zie het vanuit mijn ooghoeken gebeuren. Yes! Het is het ontbrekende deel van mijn shadje; dus toch drijvend materiaal. Snel pik ik het op, en stop het in een vakje van mijn tackle box. Nu heb ik toch iets om thuis te repareren...
Drijvend materiaal
Ondertussen wordt het wel hoog tijd dat we het water uit zijn, of ik verlies goeie punten thuis. Diagonalend langs de oever snor ik naar onze inlegplaats. Het is genieten van de omgeving; iets wat we wel meer vergeten als we geconcentreerd aan het vertikalen zijn.
Zoemend genieten
Er gebeurt niets tot ik daar vlak bij ben. Ik ben echter nog een stuk voor Wim er is. Snel nog even de bodem aftasten hier? Ja, doe ik. Ik het midden van het kanaal zoek ik naar het diepste deel. Iets dieper dan 4,9 meter vind ik niet. De verwachting is niet erg hoog gespannen, maar dan komt toch nog een beuk uit het niets. Hoopvol sla ik aan, want de plaats en de stevigheid van aanbeet doen me een grote vis verwachten. De stevigheid van de dril sluit dit al gauw uit.
Toch geen dikke bak
Er staan nu net geen 20 vissen op de teller, zou ik snel nog proberen????? Maar ach, eigenlijk zijn het er al lang voldoende om de sessie in te lijsten als een pracht van een visdag. Bovendien belooft de avond ook nog erg leuk te worden, en lang. Laat ik maar een beetje op energie sparen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
