De Allrounder 109 : Een beetje als jaren terug deel 2

“Dan is dat afgesproken, om 5u sta ik op de parking”. Als ik de telefoon neerleg, reken ik snel even uit wanneer ik die dag het bed uit zal moeten. Hm, een klein uurtje rijden, een half uur ervoor het bed uit, dus dat wordt met 3u30 weer een vroeg ‘wakker-wordt-moment’.

Hopelijk zal de beet wat meevallen, want de laatste keren dat vismakkers erop uit trokken om te verticalen, keerden ze terug met kleine vangsten. Een keer 2 vissen met z’n tweeën, een keer vijf stuks, en een keer met enkel wat missers op het scorebord. Dat zijn erg magere visdagen, en voor iemand als ik die graag behoorlijk wat actie heeft dus niet zo aanlokkelijk. Maaaar, ze geven prima weer. Het wordt zo goed als windstil, zonder kans op regen, en er zal zelfs wat zon schijnen. Een beetje liggen dobberen in het zonnetje, lijkt me wel leuk, al wordt het niet meer dan 6°C.

We komen aan nog voor de zon op is. Het vlakke water, en de opkomst van het vroege licht, doen me naar de camera grijpen. Een stevige BENG later mag ik de camera nog eens opdiepen om een kleintje digitaal ‘vast’ te leggen. In real life hangt het namelijk al ‘vast’ aan mijn haak...

Voila tweemaal ‘vast’gelegd

We worden wel goed verwent. De sfeer in de boot zit nu zeker goed! Die daalt niet, omdat de beten blijven aanhouden. Soms klikt dan ook de camera. Even later klikt de camera nog een paar keren, als ik de rijzende zon vastleg.

Prachtige zonsopkomst

De volgende beet laat wat op zich wachten, maar dat voelt alleen maar zo, want in werkelijkheid zal dat maar een minuut of 20 geweest zijn. Er gaat een vreemde siddering door mijn hengel net voor mijn arm instinctief omhoog veert. De dril is ook al eigenaardig, ik krijg er niet direct veel vat op. Soms denk ik aan een snoek vanwege de snelle uithalen, maar als na enige tijd een witte vlek zichtbaar wordt begrijp ik het beter. Een verkeerd gehaakt exemplaar. De haak zit maar een beetje geprikt tussen de schubben, vreemd, deze vis moet wel erg taai vel hebben!

Slechts lichtjes gehaakt

Nog even regelmatig komen de beten door. Zelden zijn ze zacht, blijkbaar hebben ze wel honger daar beneden. Misschien een idee om er toch eens een plomb-pallette aan te hangen, kwestie van ze nog wat meer op te jagen. Ik kies voor een exemplaar dat ik eens kreeg van Maikel, met de begeleidende woorden dat het ding toch niet ving. Het idee blijkt niet verkeerd. De eerstvolgende beet is in ieder geval voor mij. Die wordt gemist, maar zo snel als ik mijn fladderlood weer laat zakken gaat weer een tik door de top. Dit keer hangt de vis. Of eerder visje, want het is het kleinste van de dag voorlopig.

Ook die zijn altijd welkom

Ik houd het plomb-paletten niet lang vol, heb geen zin in het constante wilde optrekken, en schakel weer over op shads. De volgende vis is weer niet veel groter. Ondertussen heeft Felix tijd gemaakt om zijn doodaashengel op te tuigen. Die mag als dode hengel in de steun Als ik hem vanuit mijn ooghoeken plots zie grijpen naar deze krom staande hengel, weet ik hoe laat het is.

Heerlijk krom

Amai, als ook deze extra stok regelmatig vis zal binnenbrengen, zal de vangstteller nog sneller oplopen. De vangst valt niet op vanwege zijn grootte, maar eerder met de manier waarop hij werd gehaakt. Deze zou de eerste tijd nog niet los geraken!

Dubbelle hook-up op 1 vis.

We liggen op een bult kleinere vissen, want ook mijn volgende vis is een jaargenoot van de vorige. Zijn jonge temperament was voelbaar aan de manier waarop hij aanbeet. Het leek alsof hij mijn hengel naar zijn hengel-verzameling toe wou trekken. Het spelletje touwtrekken kan ik echter winnen. Even later ligt de vis te happen in de oppervlakte.

Opgegeven

Dan bedenk ik dat ik een paar nieuwe Iris V-power shads zitten heb. Die probeerde ik nog nooit uit op echt groot water, maar veel twijfel op het gebied van vangkracht heb ik niet als ik hem naar de diepte stuur. Daarvoor ving ik er al veel te goed mee.

Vreemd toch dat je altijd een beetje een vertrouwensgrens over moet als je een nieuw kunstaasje test. Zeker als het een beetje duurt voor een beet komt. Maar zolang Felix ook niets vangt, zit ik zeker niet slechter, houd ik me voor. Toch is het mijn vismaat die eerst weer mag aanslaan. Als hij even later weer een vis drilt slaat de twijfel dan toch toe. Misschien schakel ik toch beter weer over naar één van de Seducto-shads? Dan komt de verlossende rammel op de top. Gelijk valt een klein pakje wantrouwen weg.

De vertrouwenschenker

Nog steeds staat zo goed als geen zuchtje wind. Hoeveel kans heb je om dit grote water zo spiegelglad te kunnen zien. Dat het winterzonnetje dan nog eens op mijn gezicht streelt maakt het alleen maar mooier. We halen het aan in ons gesprek, en prijzen ons gelukkig. Lekker midden in de week, terwijl de collega’s stevig aan het werk zijn, heerlijk. Zachtjes varen we nog eens terug op onze drift, we hebben er nog een paar laten liggen die we misten bij de aanbeet, en misschien willen die nog een herkansing.

Mijn aasjes blinken in het zonnetje, en ik meen dat het V-shadje zelfs een knipoogje naar me wierp. Nu begrijp ik waarom dit zo een verleidster is!!!!!

Verleidelijk in de zon.

Elke drift krijgen we opnieuw een paar beten. Ook als we andere stekken aandoen blijven we regelmatig vangen. Daar we de boten rond ons ook telkens lang op dezelfde plaats zien liggen, gaat dit vangen waarschijnlijk voor iedereen op. Het lijkt een beetje als jaren terug, waar het vangen van een paar tientallen snoekbaarzen per boot eigenlijk een normale zaak was. Er werd de laatste jaren echter teveel ‘geoogst’, en dat deed de visstand helemaal geen goed.

Ik krijg steeds meer te maken met vissen die lossen tijdens de dril. Daar heeft mijn kapitein minder last van. Voor alle zekerheid slijp ik de haakpunten wat bij, maar het lossen blijft doorgaan. Ach, ik ga me er niet druk om maken, genieten van de goeie visdag is de boodschap. Als we op een stek komen met troebeler water zijn de snoekbaarzen ook valer gekleurd.