De Allrounder 100 ( Deel 3 )

Nog een speciaal stuk vangstmateriaal was Wims peddel. Vreemd hé…………. Het verhaal gaat zo: tijdens één van de winderige dagen (die we ruim voldoende hadden) was mijn peddel was gelost van mijn voet.

Ik had, door de te grote roeidruk, blijkbaar het bevestigingsriempje geforceerd, en dat was doorgebroken. Blijkbaar ben ik dus vreselijk sterk, of was het riempje na al die jaren ferm versleten, u mag zelf kiezen…

Voldoende betrouwbaar om snoek-leaders mee te maken

Gelukkig blijven mijn peddels drijven, en even gelukkig kon ik hem nog grijpen voor hij te ver van me af dreef in de wind. Want met 1 peddel aan een voet geraak je echt niet vooruit in een belly.

Nog eens ferm wat wind, maar ze beten wel

Het was daarna een lastig stukje om aan de oever te geraken, om daar de peddel voorlopig te herstellen. Toen ik Wim demonstreerde dat mijn peddels dreven, wou hij nagaan als de zijne ook dreven. Hij duwde een peddel tussen de oeverplanten onder, en die kwam inderdaad traag weer naar boven. Bleek daarna dat in het water van de voetopening iets bewoog. Hij ‘viste’ het kwispelding er uit, en het bleek een mini-zeeltje te zijn.

Lief klein zeeltje

De wind, die ons op sommige dagen tot 8Bf werd voorspeld, speelde ons wel parten. Soms was er niet vooruit te komen in de golven, en dus zochten we wateren op die wat uit de wind lagen. Daarvan waren er sommige nieuwe plasjes,  die we opzochten omdat ze volgens de stafkaarten in een kuil moesten liggen. De helling er naartoe was bij een paar heel erg steil, wat in de afdaling minder erg is, maar helaas moet je daarna weer gepakt en gezakt naar boven. Als het meer dan ook niet opbracht wat je verhoopte, voelde dat extra lastig aan. Maar het is goed voor hart en bloedvaten, houd ik dan steeds voor ogen...

 

Nog een nieuw achter een steile bergflank

Andere meren waren dan weer oude liefdes die zo terug gevonden, en herwaardeerd werden. Niemand wilde er nog naar toe, omdat ze zo ver van de weg liggen, en er erg lang geploeterd moet worden door sompige weiden, die daarenboven nog eens op een steile helling liggen. Bleek nu echter dat we er nu via een andere weg naar toe kunnen; dus daar gaan we volgende keer weer naar toe.

De gemakkelijker te bereiken oude liefde

Dat je door die zoektochten naar nieuwbakken water, nieuwe streken aan doet, en weinig betreden paadjes door rijdt, laat het gevoel van “avontuurlijk bezig te zijn”, weer wat groeien. Het deed me vaak denken aan de eerste jaren die ik hier in de streek rondtoerde met de stafkaarten op de schoot. Toen was het nog veel moeilijker om die nieuwe wateren te vinden, in vergelijking met de gps-systemen die we nu hebben.

Weinig bereden paadjes

Ierland is in die 35 jaar natuurlijk ook al sterk veranderd, maar nog steeds bulkt het van de mooie plekjes die te ontdekken vallen, als je houdt van ruigte, en als je er oog wilt voor hebben.

Prachtig toch zo een ruige boom

Dit jaar nam ik gemakkelijker de tijd om het fotoapparaat op te diepen als ik zo een hoekje tegen kwam. Het verlies van die “verloren” vistijd daardoor maakte me minder uit; ik wordt ouder zeker? Dat verlies van vistijd voorkwam niet dat ik die week toch weer ruim honderdveertig snoeken op mijn lijstjes kon bijschrijven.

De zoveelste bloemencompositie van de trip

Ja, Ierland heeft het nog. In mijn hoofd bereid ik al de volgende trip voor, en hopelijk duurt het niet nog een jaar voor ik er geraak. Er is daar zoveel lekkers dat ik kan appreciëren, en dat niet alleen op visgebied…

Iers lekkers

Bart Debaes