Bled, Slovenië; een water waar je van droomt! (3)

Daardoor wist ik vaak al dat een aanbeet in de buurt was. En inderdaad, nog geen 20 minuten later gaat er eindelijk weer een hengel vandoor! Ik zie dat het een mooie, kleine schub is en besluit de hengel aan mijn vriendin te geven.

 

 

Na deze kleine strijder krijg ik het helaas aan de stok met een aantal duikers…Slim als dat ik was ben ik voortijdig naar een groepje duikers gelopen om ze te vertellen waar mijn lijnen lagen en of ze hiervoor op wilde passen. Als grapje vroeg ik of ze nog even wilde checken of er dikke vissen op mijn voerstek lagen! Ik zag er de humor wel van in… Helaas werd ik meteen weggezet als karpermoordenaar en kreeg direct een discussie met de duikinstructeur. Nadat ik ze veel plezier heb gewenst, neem ik weer plaats op mijn stoeltje waar ik rustig in slaap val.

 

Pieppppppp! Net dromend over dikke 20 kilo vissen, doet een mega harde run mij opschrikken van mijn stoel. Ik zet de haak, staar naar het water en zie direct een zee van bellen. Ik begin te vloeken en tieren en begin direct hard aan mijn hengel te trekken. Eén van de duikers heeft mijn lijn opgepakt, ik zie duidelijk dat diegene niet vooruitkomt en krijg zelfs wat ruimte totdat ik ineens achterover vlieg doordat de duiker mijn lijn doorsnijdt. Pisnijdig loop ik richting het strand om de duikers op te wachten. Zodra de eerste duiker zijn set van zijn smoel heeft begin ik mijn klaagzang, als snel merk ik dat het geen zin heeft. Ik eindig met de instructeur te vertellen dat door zijn onderlijn met lood en aas wat nu op de bodem ligt er waarschijnlijk weer een karper zal sterven en hij dit op zijn geweten heeft. Ik krijg weinig respons en keer terug naar de stek om mijn hengel weer gereed te maken.

 

Pas tegen half vier ben ik eindelijk af van de duikers en besluit weer een beetje voer op de stek te gooien, om het wat op te starten. Nog geen twee minuten later had dit al effect en mocht ik een mooi exemplaar spiegelkarper de binnenkant van mijn net laten zien.

 

 

Dit geeft toch weer vertrouwen na het geklooi van de duikers op de stek. Direct voer ik nog drie grote scheppen van de vertrouwde smikkelmix en besluit mezelf te trakteren op een aantal biertjes. Met de dame achter de stokken en de winkel om de hoek verwachte ik dat het allemaal wel goed zou komen. En tja, dat deed het ook maar niet op de manier die ik had verwacht…

 

Met vier biertjes in de fietsmand, fiets ik vanaf de campingwinkel richting mijn stek. Je raadt het natuurlijk al, nog voordat ik op de stek ben zie ik een groep van 30 mensen stil staan! Dit kan maar één ding betekenen. Of mijn dame is een dansje aan het uitvoeren die deze toeristen uitermate interessant vinden, of ze heeft een vis aan de haak! Aangekomen op de stek staat een dame trots met een glimlach van oor tot oor. 

 

‘Hij zit al in het net hoor’, zegt ze lachend. Een beetje verbaasd kijk ik haar aan en kijk ik in het net, een mooie kleine schub wiebelt een beetje heen en weer. Ik moet lachen, “heerlijk schat, hoe voelde dat”. “Ja, de hengel vloog er bijna vandoor zo snel ging de vis”. Na een fotosessie hebben we deze kleine rakker weer te water gelaten.

 

 

Op het moment dat we de vis terugzetten, vertrekt opeens mijn tweede hengel! Heerlijk, blijkbaar heeft het voeren nadat de duikers waren vertrokken geholpen. Na twee minuten in het gevecht lost ineens de haak, balen! Maar klagen doen we niet, ik prepareer de hengels weer en leg ze snel weer terug op de stekken.

 

Op mijn eerste echte dag met vergunning hier op Bled heb ik vijf vissen gevangen en één gelost, dus ik ga zeker niet klagen. Nadat het de volgende uren stil blijft besluit ik de stek rust te geven en mezelf ook op te laden. Ik pak rustig om 20:00 uur mijn hengels in, voer de stekken aan en besluit nog een rondje langs de andere vissers te fietsen om te vragen hoe die het doen.

 

Verrassend genoeg zijn er meerdere vissers met nog steeds geen vis. Sommige hadden er één of twee maar helaas voor hen zaten er geen spectaculaire gewichten bij. Met deze weersomslag die de temperatuur wel met twaalf graden heeft laten zakken, had ik dit zeker niet verwacht! Ik keer terug met voer voor mezelf en de dame, want wij moeten immers ook eten. Na het heerlijke eten besluiten we lekker vroeg het mandje in te gaan want morgen gaat het wekkertje weer om 03:30 uur.

 

Terwijl ik ontwaak uit mijn diepe slaap hoor ik de harde regendruppels op de tent kletteren. Dit betekent natuurlijk maar één ding, nat naar de stek. Met wat geluk kom ik weer heelhuids aan op mijn stek op het strand. En niet veel later blijkt, dat het maar goed was dat ik de regen trotseerde. Een Engelsman die ik de avond ervoor sprak kwam ‘toevallig’ langs met al zijn visspullen, dat kan natuurlijk geen toeval zijn.

Ik pak rustig alles uit en zet tegen mijn principes in, mijn net in elkaar. Dit nog voordat mijn hengels het water raken. De afgelopen twee dagen is gebleken dat het vanaf de eerste seconde al chaos kan zijn. Dus, ‘better safe, than sorry’!

 

Wat me eigenlijk direct opvalt is de hoeveelheid springende vis die ik hoor, zowel voor- als achterop het strand springen voortdurend vissen. Actie geblazen, ik prepareer mijn drie hengels en werp er twee achtereenvolgens op de aangevoerde stekken in. Ik hoef niet lang te wachten, nog geen vijf minuten duurt het als mijn hengel er vandoor vliegt! Ik zie het mezelf nog zo zeggen, gelukkig dat ik eens tegen mijn principes ben in gegaan. Het schepnet leg ik rustig voor me neer terwijl ik de vis dril en ik schep uiteindelijk een mooie schub van een kilo of acht. 

 

Terwijl ik voor mijn Instagram een filmpje maak tijdens het scheppen, gaat de andere hengel er opeens vandoor… Gekkenhuis! Wild gooi ik mijn mobiel van me af, ik graai de hengel van de steun en rustig begin ik aan de dril met een voor mijn gevoel goede vis. Toch blijkt de vis bij aankomst van mijn net, een wat kleiner exemplaar schub te zijn. Dit vinden we uiteraard zeker niet erg.

Voordat ik mij ontferm over de twee schubs in mijn net, gooi ik mijn klaargemaakte derde hengel in. Ik onthaak de wat kleinere vis om deze vervolgens op mijn onthaakmat te leggen, tot plots opeens mijn derde hengel er vandoor vliegt! Nee… chaos op de stek. Eén vis spartelend, het net vol en vis aan de haak, daar sta je dan alleen. In mijn ooghoeken zie ik de kleinere schub rustig het water in glijden ‘díkke doei, hè’, ergens was ik er maar al te blij mee!

 

Tijdens de dril merk ik meteen dat deze vis een stukje serieuzer is dan diegene die hem voor gingen vandaag. Daarom besluit ik dan ook om rustig te drillen, er kan immers geen hengel meer af gaan bedacht ik me zo. 

 

 

Helaas eindigt het festival van karpers harken opeens. Na drie snelle aanbeten volgen drie stille uren. Tot ik later nog een supermooie, kleine schub vang, punt gaaf en helemaal goud, een echt prachtvisje.

 

 

Omdat de stek wat minder liep, liet ik de dame maar even alleen achter. Wellicht brengt dit wat geluk. Zelf pakte ik de stalkhengel en fietste met wat aas en een net naar de beruchte ‘stalkstek’. Hier aangekomen aanschouwde ik meteen een aantal vissen.

 

Vergezeld door de net aangekomen Ed McDermott (mede-eigenaar van Farlow’s Lake in Engeland) waagde ik een poging om een mooi visje te strikken. Ed en ik hebben elkaar al meerdere keren gesproken deze week en tot nu toe had hij nog geen vis op de kant gezien. Aan mij de taak om dit natuurlijk even voor elkaar te krijgen. 

 

Een kleine 20 minuten zitten we samen achter de hengel het schouwspel van de karpers om mijn aas heen te bekijken, maar tot een aanbeet leidt het niet. We klimmen samen naar boven om even wat te drinken als dan toch opeens die hengel er vandoor vliegt! Als twee wilde kinderen glijden we naar beneden en ik spring direct het water in om net wat comfortabeler met mijn hengel te staan. Al snel zien we een mooie kleine maar krachtige schub onder de takken vandaan komen. Ed schept de vis en helpt me hem even op de gevoelige plaat te leggen. 

 

Na deze vis keer ik weer terug naar mijn meisje, die gelukkig geen gekkigheid heeft gehad op de hengels. Samen besluiten we dat deze dag vruchtbaar genoeg is geweest en we het toch aardig koud hebben. We ruimen de spullen op, doen boodschappen en komen onze tent lekker niet meer uit!

 

De laatste dag had ik afgesproken met Ruudt, een Nederlander die ik in Slovenië heb leren kennen. Ruudt had al een aantal dagen gevist en veel gevoerd, dit leverde hem pas één klein visje op. Omdat mijn ochtenden buiten verwachtingen goed verlopen waren, had ik er vertrouwen in dat er meer uit te halen was wanneer ik niet alleen was. Daarom had ik Ruudt uitgenodigd om een ochtend op mijn stek mee te draaien. De ochtend begon eigenlijk zoals gewoonlijk, half vier het warme bedje uit en in de regen richting de stek. Dan snel de hengels er in. Bij aankomst was het erg stil en ook de wind was gedraaid. Dit gaf mij eigenlijk meteen al een ander beeld dan de laatste twee dagen dat ik er zat.

 

Na twee uur samen met Ruudt naar het water getuurd te hebben, was er eigenlijk nog niet veel spannends gebeurd. Althans, op een klein spiegeltje na dat we eigenlijk direct zijn vrijheid terug hebben gegeven. Ik besloot mijn fiets te pakken en eens langs de ‘stalkstek’ te fietsen. Ook daar was er weinig spannends te beleven, toen ik wat vooruit tuurde spotte ik plots meerdere springende karpers aan de bosrand aan de overkant. Laat dit nou net de plek zijn waar Ruudt 55 kilo gevoerd heeft. Ik fiets terug naar Ruudt en vertel hem wat ik net heb gezien en hij gelooft er geen zak van. Hij pakt zijn fiets om dit toch even zelf met zijn ogen te zien. Verbaasd komt hij terug en zegt, “oké, we moeten verkassen”. Zo gezegd, zo gedaan.

 

Alles gepakt vertrekken we naar de andere bosrand en zetten daar ons kamp op. Inmiddels breekt het zonnetje lekker door en is het nog prettig warm ook. We vissen run om run, mede omdat ik eigenlijk voor mijn gevoel de buit al binnen heb. En met z’n tweeën zitten is natuurlijk veel leuker dan alleen. Nadat de hengels liggen duurt het niet lang, ik was net even achter de hengels weg als Ruudt me belt; “Bas, jonge, ik heb een KANON!” 

 

En zeg nou zelf Dit is een pracht KANON. 20,7 kilogram. 

 

Niet veel later krijgen we weer een aanbeet die zich helaas weet te ontdoen van zijn haak. Hoe? Weten wij eigenlijk nog steeds niet. De twee uren die volgen weten we beiden nog een mooi exemplaar schub te vangen.

 

 

De stek loopt aardig goed en ook Ruudt vangt nog een mooie vis. Die weet alleen voordat de foto gemaakt kan worden, te ontsnappen. Het einde van de middag is in zicht en eigenlijk zit mijn vistijd er ook echt op. Een lopende stek verlaten is altijd lastig, Ruudt heeft gelukkig nog vijf dagen een vergunning en kan nu mooi door op zijn eigen stek die loopt. Ik moet daarentegen helaas weer richting Nederland. Ik laat Ruudt achter en pak op de camping alle spullen weer in de auto. Toch verlaat ik Slovenië zeker niet met een slecht gevoel. Met vijftien vissen waarvan twee stuks boven de 40 pond, kan ik echt niet klagen. 

 

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn Bled Trilogie. Ik heb in ieder geval genoten van het schrijven van de blogs, het brengt je toch weer even terug naar de plek waar ik uiteindelijk echt heb genoten! 

 

Tot de volgende, 

 

Have Faith!

 
Informatie over de producten van Faith is te vinden op Instagram, Facebook en op de Faith website (www.faithcarptackle.com). De avonturen van Bas Baks kun je volgen op Instagram (www.instagram.com/basbakscarpadventures) en op Facebook (www.facebook.com/bascarpadventures.baks).