Allrounder 82

Ierland 2018 the biggest!

Het wordt hard peddelen vandaag. Dat is de zekerheid die we krijgen, door tijdens het ontbijt het weerbericht te checken. Niets aan te doen, het voordeel: onze benenconditie zal weer een stuk hoger geraken.

Het is even wat zoeken om de juiste plaats te vinden, waar we gemakkelijkst bij dit meer kunnen. De wind staat dwars op het water, en van achter ons, dit levert wel een “ver-werp-voordeel”. Nog voor we onze peddels aan binden, maakt Kurt al een worp.

Twee slingerdraaien verder weerklinkt al een triomfkreet:” Ik ben hier alvast geen watje meer”. Hoeveel keren hem dat al is gelukt op onze Ierlandtrips moesten we eigenlijk bijgehouden hebben, maar het zijn er ondertussen veel. Frederiek probeert het hem na te doen, maar heeft 5 worpen nodig voor een kleinere snoek als resultaat. Na 10 worpen van mijn kant blijkt dat ik nog wat zal moeten oefenen. 

Eenmaal in de belly blijf ik verder mijn worpen tellen tot mijn eerste aanbeet. Bij nr 47 mis ik die op een lepel. De volgende worp haak ik hem wel, maar na wat snelle uitvallen schiet de vis los. Lange tijd gebeurt nu niets. Ik verwissel een paar keren naar diverse soorten jerkbaits van Steven Vandendriessche. Die man maakt prachtige jerkbaits uit allerlei soorten exotisch hout.

Schitterende jerkbaits

Ik vind het idee op zich al schitterend, en ze zijn mijns inziens prachtig, en bovendien voorzien van ongelofelijk scherpe haken. Kijk voor nog wat voorbeelden maar eens op zijn website: http://stiefsfmb.com/?module=products

Vanwege de verscheidenheid in soortelijk gewicht bij hout zit er nooit een identieke bait tussen, noch in uitzicht, noch in manier van binnen vissen. Dat maakt het elke keer wel leuk om uit te zoeken hoe je ze best binnen tikt. Als je graag ongeveer ziet hoe ze zwemmen, dan vind je dit via deze link naar zijn facebook-filmpjes: https://www.facebook.com/stiefsfmb/

Helaas doen jerkbaits het dit jaar echt niet goed. Het lijkt me dat je met dit koude water het aas dieper ( zelfs vaak tegen de bodem aan) moet aanbieden.

De laatste 50 meter voor de eerste hoek in de plas, monteer ik de Boss-shad in het kleur fire tiger. Er staan hier veel open stoppels en met deze shad op enkel en alleen de loodkophaak, kan ik zonder veel haperen daartussen vissen. Daar het hier nu behoorlijk luw is, maakt het wat gemakkelijker om te zien waartussen de lijn moet worden gestuurd.

Het duurt tot ik helemaal in de hoek ben voor er vis op duikt, maar daar liggen er dan wel een aantal samen. Nauwkeurig vis ik die stek uit, en daarna mag ik vijf stuks groenjas bijschrijven. Qua grootte zouden het allemaal broers en zusjes kunnen zijn.

Broer of zus?

Omdat deze hoek zo goed gaf, besluit ik de aanliggende diepte ook nog wat te bestoken met een Aruku. Al op de eerste worp vang ik nog een broer / zus bij. Dus denk ik dat mijn tellertje hier nog wel een tijdje zal draaien. Helaas blijft het bij die ene. De wind steekt steeds meer op, en draait nu ook tot in de lengte van het meer. Een gans eind verder meldt er zich nog een snoek op de Aruku. Het vraagt hier al stevig peddelwerk om na het onthaken, weer op de juiste afstand van de rieten te gaan liggen. De wind is nog aangetrokken.

Steeds grotere golven

Ik kruis de collega’s. Ze vingen ondertussen ongeveer zowat hetzelfde resultaat bijeen: Kurt 12 en Fré 13 stuks. Ze halen wel aan dat het aan de overkant zeker niet is uitgevist. Ze waaiden veel te snel weg; onmogelijk om alles nauwkeurig uit te vissen, en dan al helemaal de oeverkanten zeker niet. Dat laatste klinkt me als muziek in de oren want de vorige keer plukte ik uit die kanten zeer goed dikke vissen met de Piko lepel; dus…………....

Nu schuif ik eerst achter het duo weg, om het wat diepere, meer maagdelijke water aan te werpen. De red-head Boss-versie mag weer proberen om zijn verleidingskunsten te demonstreren. Op waterdiepte van zes meter komt de eerste bonk. Vanwege het geschommel op de wind, lukt het niet om een onbewogen foto er van te maken. Ik leuk dit hier dus wat op met een rustiger beeld   ��

Vanuit rustiger vaarwater

De wind staat nu erg hevig, en het kost heel veel moeite om alleen maar te blijven liggen. Ik geraak dan ook geen meter meer vooruit. Dat frustreert wel wat, en al helemaal als het water onder me steeds troebeler wordt. Na een tijd is het doorzicht nog slechts 10cm vanwege het door de wind omgewoelde water. Bovendien begint het te regenen. Als de wind dan nog wat aantrekt, denk ik opnieuw: “My kingdom for a Float Plus!!!!” Wat had ik nu graag weer deze elektrische aandrijving onder mijn kont gehad.

Zijwaarts opschuiven lukt dan wel weer een beetje, en ik schuif op naar de kanten. Het water is hier ook al goed bruin, en enkel een spinnerbait kan nog wat soelaas bieden, vrees ik. Tussen de kale wortelstronken van het waterdrieblad in gaat deze te water. Correct plaatsen van het kunstaas is moeilijk. De wind blaast de lijn steeds in een ruime bocht. Bij een grote opening tussen deze wortelstokken knalt er dan toch een snoek op. Een tweede uit hetzelfde gat is te voorzichtig om te kunnen haken.

De wind luwt gelukkig wat. Achter me zie ik nog 3 grote openingen in de platenbedden, dus ik hoop op even veel kansen. Bij de eerstvolgende is het alvast al raak. Na een eerste achtervolgende kolk, komt een harde aanslag. Ik tik aan, en onmiddellijk schiet de snoek weer terug naar de planten. Blijkbaar wou hij niet naar mij komen zonder zijn favoriete speeltje, want dat brengt hij nu mee tot tegen mijn bellyboat. Net een hondje dat wil apporteren.

Aport!!!

Enkel het volgende gat levert nog, de kanten verderop niets meer. Beide anderen schoven op de overkant, in de luwte, wel goed op. Ze startten ondertussen aan hun tweede rondje. Ik ga hen vervoegen, misschien willen ze verkassen.

Terwijl ik het water dwars, merk ik op mijn dieptemeter een talud dat op 4,3 meter ligt. Misschien is het geen slecht idee om dit toch eens aan te pakken. Tig worpen later komt na een verre worp een klein tikje op mijn hengel door. Ik sla, en voel gelijk dat ik vis haakte.

De dril start zoals zoveel eerdere; nummer zestien komt binnen. Hoe korter de lijn uit de top, hoe steviger de weerstand echter wordt. Als de gehaakte dan beslist om eens goed zijn ‘forsbollen’ te demonstreren, wordt het duidelijk dat dit geen ‘gustje’ is.

Door de lange run naar de diepte wordt onhoudbaar meters lijn van mijn Inspiration molen getrokken. Daar blijft hij liggen mokken. Ik krijg hem maar met moeite terug van de bodem. “Meterwerk” gaat door mijn hoofd! Een uitspraak die ik van Arjan Willemsen overnam, nu ondertussen al vele, vele jaren geleden. Dit zal nog wat tijd nemen, dus ik besluit om ondertussen richting Kurt te varen, die ik zal promoveren tot fotograaf.

Als ik bij hem aan kom, kreeg ik de vis nog niet te zien. Hij kan nog wat foto’s nemen van de dril.

Nog niet boven geweest

Als de vis dan voor het eerst boven komt, is mijn vismaat sterk onder de indruk. “Wat een brede rug”, klinkt het. Ik ben al even onder de indruk van de breedte van de kop. De 18 cm shad heeft erg veel plaats om er zich in te verbergen.

Er is dan ook niets meer van te zien, tenzij die ‘snoeken-laadklep’ even open gaat. Met een stevige staartslag gaat de dikkerd terug naar de diepte. Opnieuw weerklinkt het lied van de molenslip. De grijns op mijn gezicht kan ik niet onderdrukken. Plots valt die wel heel snel weg.

Er ging een erg korte tok door de hengeltop. Ik herken dat gevoel als het lossen van een haak. Gelukkig veert de top niet helemaal recht. Als de groenjas boven komt blijkt de dreg inderdaad gelost te zijn. De enkele haak zit nu wel dwars door de bovenlip.

Dat lijkt me veilig, maar toch worden mijn handen wat grijpgrager. Mijn camera die ik daarnet greep, gaat gelijk weer terug; geen risico’s meer nemen. Nu zou ik die dikke ook liever ‘echt’ gevangen hebben. Een zucht van verluchting gaat dan ook door me als ik de kieuwgreep kan toepassen. Die ga ik niet meer lossen. Ondertussen liggen we dicht bij de oever, en het lijkt Kurt het beste om daar de foto’s te nemen.

Fotoshoot

Al gauw is Fréderiek er ook, gelukkig net op een gepast moment. De wind neemt namelijk mijn inderhaast aan de kant gezette bellyboat op sleeptouw, en Fré is er maar net bij om hem te stoppen. Zo niet, dan zou deze ultra light belly wel heel erg snel naar de overkant worden geblazen!!!!

Kurt vind dat de foto’s niet goed weergeven hoe dik de vis in werkelijkheid is, en geeft nog snel even de camera door aan de “bellyboat-redder”. De breedte van de kop weergeven op een zijwaarts genomen foto lukt natuurlijk nooit, maar een andere pose geeft toch goed weer dat het meterstreepje op het maatlint duidelijk wordt overschreden.

Andere pose

Dit wisten we dat moment nog niet, maar deze vis zou de grootste van onze trip worden. Ik wordt wel goed verwend dit jaar. En euch,        eigenlijk ben ik daar helemaal niet tegen    ��

Debaes Bart