Hoewel het vorige jaar, de eerste en tweede lockdown in verband met de corona, bij mij een indruk heeft achtergelaten van weinig gidsen, blijkt dit eigenlijk reuze mee te vallen. Darek en Borys wekken me uit deze slaap.

Arjen en Peter komen op herhaling. De eerste trip heeft hen gebracht wat ze er van hoopten, hoewel de bucketlist nog niet compleet kon worden afgevinkt. Er staan nog soorten en formaten op die zich niet hebben gemeld.

De frequentie van onze visdagen is een schijntje van wat het vroeger was en dit lijkt logisch, want de situatie van ons beiden is in de loop der tijd ook drastisch veranderd. Wat gelijk is gebleven is het gegeven dat we beiden een boot hebben.

Tja, wat is nu een “gerijpte visdag”. Net zoiets als extra belegen kaas dus. In december 2019 kreeg Tiago van zijn broer een visdag cadeau. Begin 2020 spraken we af en toen was daar ineens de corona! Tussentijds spraken we opnieuw af en toen gooide het weer roet in het eten. En nu, anderhalf jaar later komt het er eindelijk van.

Het is zo’n dag dat alles anders loopt dan je je hebt voorgesteld. Ik krijg via de app geen contact met JP en heb mijns inziens nog geen concrete afspraak met hem. Dit is heel abnormaal en daarom denk ik het ergste. Als hij niet komt, ga ik toch, zo heb ik besloten. En de bestemming laat ik in overeenstemming zijn met een eventueel verlate komst.

Arjen en Peter willen nu eens geen snoeken, maar grote baarzen, snoekbaarzen en ook roofblei. Zij vissen vrijwel altijd op snoek, omdat hun thuiswater hier ook vooral om bekend staat. En zoals bij zovelen willen ze verandering, nieuwe uitdagingen.

Door het slechte weer een paar weken terug, kwamen we op deze datum uit. Het zou droog en zonnig zijn. Dit was de ene kant van het weer. De andere kant was de harde en koude wind. We lieten ons niet weerhouden. We spraken af bij een rivier. De nieuwe helling lag mooi beschut en daar moest het gaan gebeuren.

Hoewel erg onregelmatig, JP is toch al enkele keren geweest dit jaar. En we hebben leuke dagen gehad. Hoe anders zou het vandaag uitpakken. Een dag die in de tweede helft van de ochtend zijn aanvang nam. Weliswaar gerekend vanaf het moment dat wij elkaar ontmoetten.

De tijd vliegt en zodoende is het al weer maanden geleden dat ik te gast was bij Hildo. Nu is hij naar mij toe gekomen en hopen we de laatste dag voor het gesloten seizoen op een mooie visdag. En dit lukte, hoewel het er heel anders uitzag dan we hadden bedacht.

Woensdag wordt het mooi weer en staat er minder wind, zo luidt de voorspelling. En dus weet ik het zeker, ik moet gaan! Hoe en wat, dat weet ik nog niet, maar dit lost zich vanzelf op. Jöran meldt zich.

Hoewel ik niet genoeg krijg van het vissen, tonen de vissen geen interesse in mij of de aangeboden aasjes. Dit is een verschijnsel dat nu al te lang aanhoudt. En als het nu zo was dat ik de enige zou zijn die vaker visloos blijft, ik zie mijn maten eveneens worstelen.

Het zijn tijden, althans voor mij, dat niets meer het oude normaal lijkt te zijn. Het weer dat onberekenbaar is, met forse schommelingen in temperaturen. Onstuimige koude natte - en rustige warme perioden wisselen elkaar af in een jaargetijde dat dit niet gebruikelijk is. Bovendien zijn de sociale contacten door de coronaperikelen minder intensief en staan de gidsactiviteiten eveneens op een laag pitje.

Wat een raar jaar is het eigenlijk. Je kunt er niet meer van uitgaan dat er sneeuw en ijs komt. Die vanzelfsprekendheid hebben we niet meer.

Het weer in de afgelopen weken was eindelijk weer eens echt winters. Een feest voor de mensen die van vast water houden en van het maken van sneeuwpoppen e.d.

Het is altijd een beetje twijfelachtig deze tijd van het jaar: gaan we of gaan we niet? Eerst zou het zaterdag worden, maar toen deze dag dichterbij kwam, verschoven we de afspraak naar zondag.

Vanwege de corona in combinatie met slecht weer, heb ik te lang niet op het water gezeten. Daarom zit ik voortdurend te kijken naar een eerstvolgende mogelijkheid. Ik realiseer me dat de kou me in weg zit om snel alleen in de boot te stappen.

Het lukt ons dikwijls niet om er samen op uit te gaan. En nu kon het weer roet in het eten gooien, want de vooruitzichten waren erg slecht: regen en een hele harde wind. Wat dan te doen? In ieder geval de boot thuis laten, hoewel ik nog twijfelde.

Vandaag dus wel: “beautiful”. Twee dagen geleden, een heerlijke visdag met Jöran, was deze aanzienlijk minder geslaagd. En dan doel ik op de vangsten. Slechts één snoekbaars wisten we te vangen.