“Hm, dat is niet direct mijn ding”, is mijn antwoord als er iemand zijn nieuwe lieveling aan mij voorstelt. De “lieveling” is een (voor mij althans ‘te’) grote jerkbait uit de familie van de Iris-kunstazen van SPRO. Zeker het gewicht van 65 gram is niet datgene waar ik veel mee aan de gang ga.

Ik beloof mezelf het zeker een half uurtje de kans te geven. Vijf minuten later gaat er al een rilling door de hengeltop. Vol verwachting sla ik aan. Het is echter een gat in de lucht. Ahaa, deze staartloze verleidt dus nog. Vol goede moed ga ik er mee door. De Allrounder 97

De pakjes zijn gemaakt, de feestvoorbereidingen zijn af, en vrouwtje moet werken. Wat houdt me dan tegen om te gaan vissen? Niets! Het weer valt behoorlijk mee, een zevental graden, maar niet te veel wind en geen neerslag, dus zeker goed doenbaar voor een paar uren.

Daarna lijken de wat grotere vissen wakker. We vangen nu regelmatig een twintiger, de vloek is bezworen. Iets in me wil opnieuw wat groter kunstaas monteren, om nog grotere vissen te vangen, maar het andere, grootste deel wil gewoon lekker verder veel visjes vangen.

In de herinneringsmail van de ondervoorzitter voor de aankomende clubwedstrijd staat een zinnetje dat ik graag lees. Naast de reguliere snoekwedstrijd zou er ook een baars-wedstrijd doorgaan. De nodige info zouden we krijgen in het café van afspraak.

Driftend zoeken we grote delen af. Dan wijst mijn kapitein me op het scherm van de dieptemeter. We liggen blijkbaar pal op een school. Ik probeer van alles uit om onder de boot de zeebaarzen te doen toehappen, maar slaag er niet echt in. Het gaat beter op afstand. Toch blijft zo een onderwaterbeeld wel hoop geven; we weten zeker dat er hier vis ligt.

Bijna eind oktober; ik kan nog eens mee met Felix op de zeebaars. De laatste tijd loopt het bij hem prima, dus ik had helemaal geen smeekbede nodig om matroos te spelen.

Daar blijkt naast wat mini-baars nog weinig te halen, en ik besluit evenwijdig met de oever op te schuiven, dus zonder dat mijn diepte veel veranderd. Even is er een zachte hapering, maar ik weet onmiddellijk dat dit toch vis is. De hengel schiet dus instinctief omhoog.

Eind vorig jaar had ik op een plas een visdag met behoorlijk veel kleine vissen op kunstaas. Het was echter het einde van het warmere seizoen, en ik had het gevoel dat als ik er vroeger was geweest, dat de score nog hoger had kunnen liggen

Het zal wel een vraag zijn waar meerdere beginnende (belly-)bootvissers mee zullen sukkelen, als ze de aankoop van hun eerste dieptemeter overwegen: “Kijken we uit voor een basic-model, of gaan we gelijk ook voor een ingebouwd GPS systeem?” Dit was een vraag waar een ‘visclubgenoot’ onlangs ook mee aankwam.

Het sluitstuk van deze reeks hadden jullie eigenlijk nog te goed; hier komt het. Het verhaal van de eerste bootvisdag zou een blauwdruk vormen voor verdere bootvisdagen. Ik verhaal ze dus ook wat doorheen elkaar. Elke dag zochten we namelijk wel andere stekken op, heimelijk telkens toch wat hopend op die “grooooote vangsten” die in reisbrochures worden vooropgesteld.

De eerste kennismaking met deze rode, was op een beurs. Daar stond ze tussen de exposanten te lonken naar me. Rood trekt me net als water wel aan, het zou mooi zijn als dit gecombineerd kon worden. Met haar de waterkant opzoeken leek me geen slecht idee! Ik zag het al voor me.

Het wordt hard peddelen vandaag. Dat is de zekerheid die we krijgen, door tijdens het ontbijt het weerbericht te checken. Niets aan te doen, het voordeel: onze benenconditie zal weer een stuk hoger geraken.

We zijn al een paar Ierse winderige dagen verder, voor er zich weer mogelijkheden voor doen om licht te vissen. Ik wordt afgezet op één meer, en de kameraden trekken naar een andere plas in de buurt. Ik heb dus tijd en ruimte. Het was bij het ontbijt windstil, en net niet gevroren.

We verkassen naar een nabijgelegen meer. Helaas liggen daar een paar onbekende belly-eigenaars op. We moeten dus opnieuw overleggen naar waar we zullen trekken. Veel tijd willen we niet meer verliezen met rijden dus dichtbij zijnde plassen zullen worden gekozen. Ik kies voor een klein meer, en de anderen zullen dichtbij een wat groter meer bevissen. Dat ze klein zijn komt wel van pas. De wind is weer stevig aangetrokken al is daar dwars door het bos weinig van te zien.

Ik had het gezien kort voor ons vertrek. “Het” was de reclame waarmee Spro een nieuwe shad aankondigde. Zijn naam viel me onmiddellijk op: “The Boss”. De reden waarom is niet ver te zoeken.

Wanneer we de volgende morgen vertrekken, zijn de laatste druppels vorst nog aan het wegsmelten. Voorlopig is het windstil, toch gaat de lichte hengel maar mee in de reservebank.

Volgens velen (en ook volgens de vismaten) is dit een absurd iets. De kans om een bak te verspelen wordt een stuk groter, en het is eigenlijk nergens voor nodig. Meer vis zul je er niet