TotalFishing

Onze vakantie in Minnesota, U.S.A. mei 2006.

Tekst: Bart Adrichem.
Foto’s: Floortje Langen.

Met een rental-car de Verenigde staten verkennen “Is the best way to do it” vinden de Amerikanen. Wij ook. Inmiddels hebben Floortje en ik er al heel wat miles opzitten. Voor de derde keer waren we op vakantie in de staat Minnesota. Cabin country en State of the 10.000 lakes. De Minnesotians zullen zeggen: ‘‘But probabily more’’. Als je van vissen houdt (!) is dit een inspirerende omgeving. Overal waar je komt lees je “Welcome fisherman”. Daar begint het mee.

Als ik met mensen praat die nog nooit in Minnesota zijn geweest bespeur ik onwetendheid. Dure reis, dure visgidsen en al het andere zal ook wel duur zijn, denken ze. Zelfs mijn vismaten kan ik maar moeilijk overtuigen van de vele mogelijkheden op visgebied die je in Minnesota vind. En een fishing-guide heb je, als je slim bent, op veel meren niet eens nodig.
In dit verhaal gaat het om de combinatie. Een betaalbare vakantie met je vrouw of moppie met een mooie natuur, volop wildlife én je favoriete roofvissen. En betaalbaar kan zelfs comfortabel zijn. Voor je vriendin, die liever niet met kunstaas gooit, is er genoeg te beleven. Mijn vriendin Floortje vist niet maar “Boatriding” vind ze leuk. Geen gedoe met tentjes maar lekker slapen in motels. En speciaal voor alle vrouwen en vriendinnen van de fishermannen is er in de stad Minneapolis de grootste mall van de U.S.A. neergezet, The Mall of America, 550 winkels en 60 restaurants met een soort A10 snelweg eromheen. Floor zou er nu nog rond kunnen slenteren.

Overal kun je overnachten. Leg je creditkaart op de balie van Super8motel, zet je wagen voor de deur en ga slapen. Zo makkelijk gaat dat en is beslist niet duur. Wel thuis wat voorbereiden graag. Koop een boek en leer wat over de staat.
De Rand McNally Roadmap mag in de rental-car niet ontbreken. Leer de locaties van de Super8motels het liefst uit je hoofd. Dit jaar hadden we weer een fly- drive reis geboekt. Omdat we in de maand mei gaan, reserveren we niets. Overal plaats genoeg. Op het vliegveld stond onze rental-car al klaar. Een Su(per)baru Forrester. Floor de maps en ik doe de safe driving zo gaat dat bij ons. Maar als je vrouw ook kan rijden dan is dat nóg beter. Geef je moppie het stuur én de maps dan kan jij de herten tellen! We blijven niet te lang op de Interstate maar zoeken in de Macnally naar die wegen met groene stipjes erlangs, de z.g. scenic routes. Je mond valt open en je zal de hele dag smilen. Niet alleen om de natuur en de vele meren maar ook om de vele aluminium visboten die je in alle hoeken en gaten ziet. Kleine en grote Lund visboten, nieuwe en vaak bijna antieke Lunds uit de 50er jaren met ouderwetse logo’s en kleuren.

Alle merken aluminium visboten zul je in de staat passeren, of zij jouw, maar dat is dan vaak tegen het weekend. Veel mensen in Minnesota zijn net zo lijp van vissen als jij en ik. Het lijkt wel of iedereen een boot heeft. De McDonald’s Drive- Thru’s zijn daar toegankelijk voor de grootste truck mét Lund! Er loopt in Minnesota overigens behoorlijk wat wild rond. Pas op met autorijden na zeven uur s’avonds want dan gaan de herten en moose de weg ook gebruiken. Daar kun je behoorlijk onrustig van worden. Maar dat is wel zo spannend. Je avontuur is al begonnen.

Een van de vele droomstekken

Onderweg naar mooie plekjes zagen we een bord met Itasca State Park. Een stip op de kaart. Een klein park met een meer in het hart van Minnesota. Nog niet eerder geweest. Een kaartje bij de ingang van het park gekocht en naar het Visitor Center gereden. Eén stap in het Visitor Center en je proeft gelijk de outdoorworld en je leert ook wat. Het gebied heette Crystal Clear Water Area. The Head Waters of the Mississippi River. Mocht je ook vogelaar zijn, er fladderen hier ruim 200 soorten. Hier moesten we zijn. Wildlife, hiking routes, een lake, cabins, mountainbikes en een boat-rental!

Terstond ruzie met bass

Dat hiken en biken geloofden we wel, dus wij op zoek naar het meer en de boten. De boat-rental hadden we snel gevonden. Nu nog een cabin. Dat koste eveneens weinig moeite. En we hadden geluk, er waren er nog een paar vacant. Cabins voor $ 80 per dag. Gezellige huisjes met alles erop en eraan. Leuk zo’n cabin in de woods. Parkeren voor de deur maar geen TV. Voor het weerbericht hadden we die toch niet nodig want het werd bloedje heet.

In de ochtend reden we door het schitterende park naar de boat-rental aan het meer. Een blokhutachtig kantoor met daarbij een kleine maar uitgebreide tackleshop. De prijs van de boot was $50 per dag voor een simpele 16ft Grunnman of Lund met een nieuwe 8pk Yamaha 4 takt. (Snelheidslimiet op dit meer 15 mph.). Dieptemeters, elektromotors en tackle alles was er te huur. De fishinglicence ($7) werd vlot uitgeschreven door Stacy, de medewerkster van de shop. Aan Floor vroeg ze nog heel verbaast: “You’re not fishing?” Enfin.

Een hengel wilde ik er ook bij huren. ($3) Een splinternieuw spinhengeltje zo uit het rek het prijskaartje er nog aan. Stan, de broer van Stacy, nam ons mee naar het haventje achter de winkel. De boot mocht ik zelf uitkiezen en Stan gaf een onnodige uitleg over de Yamaha motor. Ik luisterde wel heel goed naar de informatie die Stan gaf over het meer en de vissen. “Deepest point of the lake is 30 feet”. “Do you like to troll for pike?” “Yeah Stan, great idea!”. Stan gaf me een perfect waterproof A4 kaartje met de dieptelijnen van het meer, de bodemgesteldheid en de vissoorten die er rondvinnen. Ook plaatste Stan enkele kruisjes. “Only for you Bart and stay close to the weed lines”. “Thanks Stan!”. “There you go Bart”.

Al driftend over het meer, om mezelf even met sunblock in te smeren, zag ik het al. Lake Itasca, Crystal Clear Water Area. Geen dieptemeter nodig.
Een droomwater voor een troller die, net als ik, graag met kunstaas vist. Her en der flinke rietvelden en andere begroeing. Het water was werkelijk glashelder. Ik begon met trollen en na de eerste 5 sprieten van Stan’s weedbed kruisje op de kaart, had ik al een northern pike. Nou ja, een rookie pike dan. Lengte onbelangrijk. Maar wat een acrobaat. Drie minuten daarna, green rocket number two. (Thanks again Stan!)

Prachtige stekken in een ruige natuur. Het zal je thuiswater zijn…

Gelukkig waren het geen taaie planten zodoende konden die little rascals zich niet vastzwemmen. En een uurtje later bij pike nummer tien voelde ik me een meester tussen die planten. Wat een kick om die pikies die onderwatercapriolen te zien uithalen. Nadat ik er weer een pike ving, maakte ik nog een paar snelle worpen. Dat leverde bijna altijd weer een pike op. Of een misser. Maar steevast een volger. Het leek prijspiken in een aquarium. Geen enkele was groter dan 70 cm. Maar is dat erg? Nee, natuurlijk niet. This is fun! Ik hoef het state-record niet te verbreken.

De wind trok wat aan en Floor verzocht om wat beschutting. Ik had al een flink stuk van het meer trollend verkend en zodoende wist ik enkele beschutte hoeken waar weinig wind stond. De planten stonden op die plekken wel wat dichter bij elkaar en er kwamen lelies bij. Lillypads? “Lillypads for bass!”. Bij een goed geplaatste cast was het meteen raak. Zodra de kleine plug het water raakte, had een bass het al in zijn largemouth. Je hebt terstond heftige ruzie met deze vis. Wat een fury. Spectacular!

De planten werkten goed mee en Floor kon mijn eerste U.S.A. largemouth bass op de foto zetten. Wauw man! Wat was ik trots op mijn bass. En het bleef niet bij een. Op een andere plek, ook uit de wind, weer bass. Een grotere. Daar ving ik ook rock bass. Die kunnen er ook wat van. Door het heldere water kon ik de dril geheel volgen. Extra fun!

Bij Wal-mart had ik voor de laatste twee visdagen lichte mini-spinnerbaits gekocht. Die deden het geweldig en pikten weinig groen op. Driftend langs de oever werd ik regelmatig aangestaard door herten. Of er zwom een otter langs. We hoorden zelfs wolven. En bald eagles, ik heb er veel gezien, maar nog nooit een die op 50 meter van de boot een vis haakt. Dit keer wel. Heel fascinerend. Dat krijg je hier allemaal kado tijdens het vissen.

We hebben totaal vier dagen in het park en in de boot doorgebracht. Het weer bleef goed en iedere visdag was een kopie van de vorige. Ik ving totaal, door Floor persoonlijk bijgehouden, 93 piken, 19 largemouth bass en 16 rock bass.
En dat, let wel! , met 33 graden, onbewolkt en op kantoortijden beginnen en stoppen met vissen. Ik vind dat uniek.
De ‘’The State Fish Walleye’’ op dit meer vangen was me niet gelukt. Wel geprobeerd.

De deelnemers moeten op het water wachten totdat het hun beurt is om de walleyes aan land te brengen

Met plastic en met golden shiners. Een prachtvisje voor walleyes op een lichte jig. Maar dan moest ik tegen schemer gaan vissen en dan zou ik:‘’Ten walleyes in one hour’’ vangen werd mij verzekerd door de locals. Maar wij hebben honger na zo’n dag op de boot. En het word snel donker in Minnesota. Er was ook nog een Wilderness Drive door het park. Ook leuk om te doen. Achttien miles lang “Watch the deer!”. Floor tegen het voorruit en ik met hartkloppingen achter het stuur. Je gaat al te hard bij 10 km per uur.

De boot lust wat na zo’n dag op het grote water

Met vismaat Herman Kleuver vis ik al jaren mee met het NKsnoekbaars. Wij vinden het een prachtig gezicht om al die vissers met hun mooie boten aan het werk te zien. Ook ben ik al jarenlang fan van de Amerikaanse hengelsport magazines In-Fisherman en Walleye-insider. Dat laatste blad volgt het wel en wee van de Amerikaanse walleyevissers. Verslagen van de Proffesional Walleye Trail en een hoop informatie. Zalig om te lezen. Mooi fotowerk.

Vooral de wedstrijden vind ik interessant. Flinke geldprijzen en een Lundboat zijn er te winnen. Je kan zelfs als amateur meevissen. Altijd al gewild. Maar ja, die maten hè, ik krijg ze maar niet mee. En om dat alleen te doen daar heb ik geen zin in. En Floor bij een pro in de boot zie ik ook niet snel gebeuren. Dus, om de maten nog meer te prikkelen, had ik deze vakantie zo gepland dat ik The Proffesional Walleye Trail live kon bijwonen. Het belangrijkste walleye tournament van het land. Per seizoen worden acht van deze tournaments gehouden. Eén wedstrijd duurt drie dagen.

De walleyes worden overhandigd aan de weger en het resultaat staat direct op de lichtkrant boven de stage-trailer

Wij bezochten Devils Lake in North Dakota. Op de eerste dag van de wedstrijd kwamen we s’middags aan bij Grahams Island State Park, een groot park aan de rand van Devils Lake. Een duckhunter in Cabela’s vertelde mij dat de wegen rond en door dit meer om de 5 jaar moeten worden verhoogd omdat het water constant stijgt. Het meer is in tien jaar tijd tweemaal zo groot geworden. En het was al groot. Het eerste wat we zagen was een zee van trailers en trucks.

De pit-lane. Garages voor de boten van deelnemers

Toen we richting tournament-site liepen kwamen we eerst door een pit-lane. Alle motor en bootmerken hadden hier een z.g. technical support trailer geparkeerd. Een garage voor je boot. Op het terrein werd nog flink gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen voordat de weging begon. De stage-trailer, het podium waar de walleyes worden gewogen, was al wel gereed met aan beide zijden de hoofdprijzen. Twee schitterende Lund visboten.

Kom je in North Dakota iemand tegen die met je oude vriend gaat vissen…..tja

Bij een trailerhelling zag ik een PWT- officialboat worden getrailerd. Kon ik gelijk even vragen tot hoe laat de wedstrijd zou duren. Om drie uur begon de weging, vertelde een cameraman die in de boot zat. We hadden nog even tijd en keken wat rond. Een paar PWT walleye-mokken voor de maten thuis waren snel gekocht. Het publiek bestond grotendeels uit locals die vroeg van het water waren gekomen om de weging te zien.

Berkley promo stand

Om drie uur begon de weging en ook de regen. En niet een beetje regen. Een uur lang keiharde regen. Het publiek verpakte zich in plastic en ik was drijf. Floor zat natuurlijk al lang in de Subaru. Door de regen kon ik met moeite foto’s maken. Gelukkig mocht ik schuilen onder een PWT tent en had ik goed zicht op de stage-trailer.

Op het podium stond Ron de host die het programma presenteerde. In vlot tempo werkte Ron het ene team na het andere team het podium op en af. Tijdens het stage-interview met pro en amateur worden de gevangen walleyes in een plastic bak op het podium gewogen. Dit alles opgenomen door In-Fisherman Television. Na het interview krijgt het team een bewijs van het gewicht van de dames

in het “Mercury kantoor” en traileren gelijk daarna hun 21 ft. Lund gaan naar hun motel of naar hun 50 ft. trailer op het park. Morgen weer en zware dag. Toen de regen stopte had Ron het in zijn interviews met de pro’s meteen over: “I see blue sky’s is that affecting the walleye’s tomorrow? “ En terwijl Ron door babbelde ging ik even naar de auto om wat droogs aan te trekken en met Floortje overleggen wat te doen. Blijven we of gaan we?

Het zonnetje begon te schijnen en we besloten terug te gaan om nog wat foto’s te maken van het geheel.
Bij een stand op het terrein raakte ik aan de praat met “Captain Walleye” Ron Hunter, een 65 jarige walleye-guide. Hij vertelde dat hij binnenkort naar Mexico ging om te vissen met een ‘’Dutch guy named Stef Djensen’’. Stef Dj…? Die ken ik! Stefan Jansen, onze walleye hotshot uit Zaandam! Die vroeger samen met maat Rob Blom na bijna iedere wedstrijd met bekers stond te zwaaien. Een paar jaar geleden is Stef naar Mexico vertrokken en is daar een Big-game charter begonnen. Its a small world!

We praten nog wat en plotseling zegt Captain Walleye: “You must talk to Ron”. Ik wist niet wat hij bedoelde. “Yeah, Ron on stage, he likes to meet you”.

Ik snapte het nog niet helemaal. “Wait, I tell him” En Captain Walleye dook onder de Lundvlaggetjes door en fluisterde host Ron op het podium wat in zijn oor. Nu snapte ik het wel. En ja hoor, even later schetterde door de speakers: “We have a guy from Amsterdam his name is Bart and he is a tournament fisherman in the Netherlands, welcome on stage Bart!”.

O, jee…..Maar Ron is een vakman, die kan wel met nerveuze mannetjes omgaan. En dus babbelden we on stage over de “Dutch walleyes” en over “lot of water in Holland.” Maar waarom wij onze walleye “pikeperch” noemen daar snapte Ron niets van. Gelukkig duurde het praatje niet te lang.”Thanks Bart”. En ik zei tot slot: “Next time I’ll be back with my friends to put some walleyes on the scale!” “Yeah Bart, you must do that!”, riep Ron enthousiast en ik kreeg zowaar applaus van het publiek.

Weer terug op het veld werd het nog gekker. De mannen van de Berkley-stand kwamen met een stapeltje caps aanzetten en ik kreeg van iemand zakken met plastic worms in mijn handen gedrukt. Een walleye-pro vroeg Floortje om vooral met “his wife” te praten die 10 jaar geleden in the Koekenhof was geweest. Dat soort dingen allemaal. En host Ron, die bleef het publiek vermaken met heerlijke zinnetjes als: “If you navigating, you’re not fishing, so you can’t catch a walleye”

Na een paar uurtjes, de weging was bijna afgelopen, hadden we het wel gezien. We liepen terug naar de auto. Eerst nog langs de garages. Daar was het nu een drukte van belang en een hels kabaal. Een 250 pk motor aangesloten op een brandkraan gaf vol gas! Een hoop boten hadden pech. Ik zag een afgebroken kickermotor, een zwaar beschadigde boeg. Je kon het zo gek niet bedenken. De monteurs hadden flink wat werk om de boten weer op tijd voor de 2e dag van de Trail klaar te hebben.

Wil je de start morgenochtend zien? Vroeg Floor aan mij. Maar ik had genoeg gezien. Wat ik alleen nog maar wilde zien zijn die plastic bakken met walleyes die mijn vismaten op de schaal zetten en zich dan door host Ron laten interviewen: “How was fishing guys?” “Yeah Ron, we had a great day and a lot of walleyes!”.Op de weg terug door het stadje Devils Lake kwamen we langs een paar motels.
Die Pro-fisherman houden ook wel van comfort zagen we. Super8motel heette nu geloof ik SuperLundmotel! Prachtig gezicht!.

Om het vliegtuig te halen hadden we nog drie dagen om van Devils Lake naar Minneapolis te rijden. Op de terugweg zag ik dat Cabela’s stiekem weer een nieuw filiaal had gebouwd in de plaats Rogers. Dat is dan nummer drie in Minnesota. En nog groter dan dat paleis in Owatonna! “Zullen we nog een paar foto’s van de aquariums maken Floor?”.
“Maar je gaat geen dollars meer uitgeven!”.

De staat Minnesota voert een slogan die luid: “Explore Minnesota, take home a story”
Ik hoop dat we volgend jaar weer wat nieuwe story’s kunnen ophalen!