Wat een raar jaar is het eigenlijk. Je kunt er niet meer van uitgaan dat er sneeuw en ijs komt. Die vanzelfsprekendheid hebben we niet meer.

Het weer in de afgelopen weken was eindelijk weer eens echt winters. Een feest voor de mensen die van vast water houden en van het maken van sneeuwpoppen e.d.

Het is altijd een beetje twijfelachtig deze tijd van het jaar: gaan we of gaan we niet? Eerst zou het zaterdag worden, maar toen deze dag dichterbij kwam, verschoven we de afspraak naar zondag.

Vanwege de corona in combinatie met slecht weer, heb ik te lang niet op het water gezeten. Daarom zit ik voortdurend te kijken naar een eerstvolgende mogelijkheid. Ik realiseer me dat de kou me in weg zit om snel alleen in de boot te stappen.

Het lukt ons dikwijls niet om er samen op uit te gaan. En nu kon het weer roet in het eten gooien, want de vooruitzichten waren erg slecht: regen en een hele harde wind. Wat dan te doen? In ieder geval de boot thuis laten, hoewel ik nog twijfelde.

Vandaag dus wel: “beautiful”. Twee dagen geleden, een heerlijke visdag met Jöran, was deze aanzienlijk minder geslaagd. En dan doel ik op de vangsten. Slechts één snoekbaars wisten we te vangen.

We hebben er beiden al weer zin in, samen het water op om onze geschubde vrienden te ontmoeten. JP ziet dat het morgen droog weer zal zijn en stelt voor er weer op uit te gaan.

Het weer zit onze afspraken wel vaker dwars en daarom hebben we nu gewoon doorgezet. Anders kun je wel bezig blijven. En zodoende rijd ik in het donker, met af en toe wat regen, naar de afgesproken plek.

Deze dag start met een prachtige lucht en eindigt eigen net zo. Niet dat dit iets met het vissen op zich te maken heeft, maar je kunt het zien als de lijst er om heen. Dan rest natuurlijk de vraag, hoe het schilderij van deze dag er uit ziet.

Deze keer een ander verslag dan normaal. De gebeurtenissen deze dag geven daar aanleiding toe en daarbij is Rijkswaterstaat een hoofdrol toebedeeld. Het heeft tot overdenkingen geleid, die ik in dit verslag heb weergegeven.

Daags van te voren komt doorgaans de vraag, waar het beste gevist kan worden en hoe laat we elkaar treffen. Tja, het is nu totaal anders dan in het begin van onze visgeschiedenis. Toen visten we eens in de twee weken.

Mijn verhaal over 7 jaren samen vissen, inspireerde Jan-Philipp tot bijgaande notitie. Zowel het originele verhaal als de vertaling in het Nederlands zijn weergegeven. Het is toch fijn een bevestiging en aanvulling op je eigen verhaal te krijgen. Op naar de volgende 100 trips?

Dit verslag draag ik op aan Jan-Philipp omdat hij reeds 100 X met mij op stap ging. De meeste gasten gaan veel minder vaak met een gids op weg, maar blijkbaar is er voor JP reden genoeg om bij herhaling met mij de weg van het vissen te bewandelen. In dit verslag schets ik een beeld wat er in die jaren, sinds mei 2013, zoals voorbij is gekomen.

Door de corona zijn onze afspraken meerdere keren in de soep gelopen. Misschien niet zo charmant geformuleerd, maar als het zo vaak gebeurt, voelt het op enig moment wel zo aan. Robin komt al meerdere jaren en is een verwoed visser.

Gelukkig is het waterpeil inmiddels zover gestegen dat ik het aan durf een steile helling na lange tijd weer eens te benutten. Ik weet dat de nieuwe auto een lager waterpeil aan zou kunnen, maar vind een stijle helling niet prettig.

Het weer is wisselvallig en de corona staat nog steeds centraal. Gelukkig met minder drastische maatregelen dan die één dezer dagen opnieuw in Duitsland worden doorgevoerd.

Na de ervaring van twee dagen geleden, kiezen we voor het water waar ik toen ben wezen proefvissen. Daarom weten we ook dat het langdurig heel saai kan zijn. Althans wat de aanbeten betreft.

Gisteravond hebben we kennis mogen nemen van de nieuwe coronamaatregelen. Dit betekende dat we tot vanavond 22.00 uur nog met twee gasten de boot in kunnen. Daarna zie ik me genoodzaakt de middelste stoel voorlopig weer te verwijderen.