Vele pogingen hebben we dit jaar al ondernomen om weer eens samen te gaan vissen. Dit is een beetje lastig als je dan een weekje vakantie viert in Duitsland En zo was er altijd wel iets dat ons in de weg stond. Nu ineens lukt het dus wel en spreken we af het grote water op te gaan. De roofbleien en snoekbaarzen liggen ongetwijfeld al op ons te wachten….

Het is al weer twee jaar geleden dat Georg voor het laatst bij mij instapte, samen met Mark. Ondertussen hebben we elkaar wel ontmoet, maar het vissen zat er even niet in. Nu zijn verhuizing achter de rug is, kan hij er weer op uit en is er bovendien ook wel aan toe. En daarom maken we er een echt uitstapje van.

Ik weet het, Roel staat altijd te popelen om weer een dag het water op te gaan. Wanneer de fysieke conditie te wensen overlaat ben je je dus heel goed bewust van hetgeen relevant is in het leven. Althans voor jou als individu. In dit geval dus “vissen”. En daarom pakken wij zoveel mogelijk kansen. Vandaag is er zo één.

Vandaag vindt zo’n gelegenheidstrip plaats. Het weer ziet er geweldig uit, tussen de vele dagen van wind en regen. Zoals afgesproken, stel ik Jöran op de hoogte van mijn plannen en hij laat weten graag mee te gaan. Als hij bij mij aan komt, moet ik nog even een boterham naar binnen werken, maar dan kunnen we ook weg.

Het begon allemaal met een sleepje een paar weken geleden. Peter en Christian waren toen onderweg, samen met de vader van Peter, toen de motor het begaf. Ik gaf hun een sleepje,

Ruim drie weken heb ik niet gewerkt…........, gevist dus. Wat een bijzondere gedachte is dit? Als ik met vakantie ga, betekent dit weg van huis om de dagelijkse gang van zaken te doorbreken. Andere dingen te gaan doen en nieuwe dingen te ervaren.

Morgen begint het werken weer en gisteravond kwam hij terug van vakantie met het gezin, toch pakt JP zijn kans en stapt die laatste vakantiedag bij mij in. Niet dat hij het vissen helemaal heeft moeten laten hoor, want op één avond twintig kleine makrelen vangen is toch ook niet niets.

Zoals gebruikelijk starten we vandaag met een bakkie. Omdat er al weer heel wat maanden verstreken zijn, sinds onze laatste trip, is er heel wat bij te praten. Toch vertrekken we direct na de koffie, want bijpraten en vissen is een perfecte combinatie.

Een week van te voren krijg ik Tobias aan de lijn. Hij wil graag een dag mee, samen met zijn vis-vriend Julian. Ze hebben samen ook een boot en al heel wat ervaring opgedaan, maar nu de accu’s het hebben begeven, willen ze er met mij op uit.

Na een tweede dag met Darek en Borys, kijk ik terug op een teleurstellend resultaat. Slechts twee vissen kwamen er in de boot. Inmiddels weten zij ook heel goed hoe te vissen om een goed resultaat te behalen. Dit was echter zo’n dag dat de vissen er weer eens helemaal geen zin in hadden en ons dus niet verblijden met overtuigende aanbeten.

Een paar keer per jaar komen ze langs, Darek en Borys, vader en zoon. Soms komt Darek ook wel alleen. Nu dus samen, omdat de schoolvakantie het mogelijk maakt. Hoewel ze de corona van nabij hebben meegemaakt, wijst niets erop dat er nog infectiegevaar is. En zo ontmoeten we elkaar op een plek die ze nog niet kennen.

Het is lang geleden dat we samen op stap waren, maar vandaag gaat het weer gebeuren. Het corona-beleid stelt ons min of meer in staat om terug te keren naar het oude normaal. Dat wil zeggen met in acht name van enkele andere omgangsvormen. Hieraan proberen Oscar en ik ons zoveel mogelijk te houden.

Nu Reinier zijn boot al weer geruime tijd geleden heeft verkocht, zijn we op de mijne aangewezen. En nu is het dan weer eens zover dat we samen op stap kunnen. Ik heb getwijfeld waar we naar toe moeten gaan, nu de vangsten de laatste tijd zo matig zijn.

Het is een nieuwe kans voor JP en nu op een andere water. We spreken een half uurtje later af om voldoende slaap te kunnen pakken. Ik ben er mooi op tijd en laat de boot alvast te water.

Na een sessie “vissen met wormen” met collega Thom Prüst op stromend water, ben ik nu een dag met Jöran op stap op een ander water. Een wezenlijk verschil is, dat we hier geen stromend water hebben

Toen ik geruime tijd geleden ‘s morgens verrast werd door de kunstzinnig bevroren autoruit, kwam het besef van de veelvuldige vormen van water. Zot eigenlijk dat je zo gepassioneerd bent door het vissen, dat je eigenlijk ongemerkt voorbij gaat aan dat onmisbare aspect dat water heet.

Nu we thuis “opgesloten” zitten, is het een goed moment om je te bezinnen op het leven. Wat allemaal normaal leek, is het ineens niet meer. Het vooruit kijken en plannen is ineens geen vanzelfsprekendheid meer.

Na het uitstapje van een paar uur heb ik erg veel zin in een hele dag het water op. Niet dat ik de wekker heb gezet, maar de boterhammen zijn vrij snel gesmeerd en even later is alles ingepakt en kan de auto geladen en de boot worden aangehaakt.