TotalFishing

Amazone deel 3:

De ommekeer

Door Bram Bokkers

Als eerste willen we na eerdere mislukte pogingen dolgraag een payara (dracula-vis) vangen. Bij een grote stroomversnelling bevestigen we een diepduikende plug aan onze speld en vissen de omgeving waaierend af.

Op naar de visgronden.

We komen er alweer snel achter dat er voor een payara serieus gevist moet worden; deze ervaring hadden we op onze voorgaande twee trips ook al opgedaan. De in eerste instantie goed ogende stekken leveren nauwelijks vis op en wanneer we een vis haken wordt deze regelmatig ook nog eens verspeeld.

De payara’s zijn meester in het zich kopschuddend en springend ontdoen van de haak. Toni verwijst ons meerdere malen naar het levende aas dat we bij ons hebben, maar kunstaasvissers als we zijn negeren we dat vooralsnog.

Jack en Jaap die even verderop liggen, nemen het advies van hun gids wél aan. Als levend aas wordt een klein meervalletje gebruikt, ook wel truvira genoemd. Zij vangen al snel een aantal payara’s en corvina’s.

Typische payara hotspot.

Omdat bij ons de resultaten met kunstaas tegenvallen, besluiten ook wij maar overstag te gaan. Toni ankert de boot in een stroomversnelling tegenover een groot aantal in het water liggende keien. De diepte varieert hier enorm. Als onderlijn gebruiken we een cirkelhaak die we aan 50/100 fluorocarbon knopen.

De bedoeling is om de aasvis zo dicht mogelijk bij de keien aan te bieden. Hoe langer ons aas daar aanwezig is, des te beter. De harde stroom is nu een spelbreker. We zetten de beugel open en laten de lijn langzaam door onze vingers glijden. Op deze manier blijft de aasvis zoveel mogelijk in de buurt van de keien.

Reuzenotters houden alles in de gaten.

Ook kan er vanaf de stenen worden gevist.

Achter haast elke steen ligt een payara.

In eerste instantie klinkt dit makkelijk, maar de praktijk wijst anders uit. Zodra onze aasvis niet stroomt zoals het hoort, wordt deze direct aangevallen door de overal voorkomende piranha’s en meerdere keren is onze haak binnen no-time kaal gekloven.

Kleine plaaggeest.

Zodra de aasvis door de stroming van de stenen afstroomt, gaat het ook direct fout; Botodolfijnen komen in de Guapore in grote getale voor. Ze blijken bijzonder slim en beslist niet vies van een visje. Meerdere keren denken we een grote payara gehaakt te hebben, maar in werkelijkheid staan we een dolfijn te drillen die na een tijdje het aasvisje precies achter de haak door midden bijt.

En imposant gebit.

Een bogagrip is nu wel makkelijk.

In het begin vinden we dit nog wel eens grappig, maar na een aantal keer kunnen we er niet meer zo om lachen. We mogen dus ook weer niet te diep vissen. Wanneer een payara je aasvis pakt, voel je dit direct. We geven bij aanbeet drie tellen de tijd en zetten vervolgens krachtig de haak. Wanneer je te lang wacht riskeer je weer dat de payara tussen de keien zwemt met vaak lijnbreuk tot gevolg. Snel slaan in dus het motto.

We hebben vele toeschouwers.

Mijn droom komt uit.

Het duurt even voordat we dit spelletje door hebben, maar na een aantal pogingen vangen onze eerste payara's tot wel tien kilo. Het blijkt dat er zich veel meer payara's in de stroomversnellingen ophouden dan dat we in eerste instantie dachten. Deze manier van vissen is het meest succes vol in de ochtend en in avond. Er kan ook hier weer een kruisje worden gezet: onze payaravisserij is eindelijk geslaagd.

Bert vangt zijn eerste payara.

Een corvina als bijvangst.

Ook in september 2013 organiseert Tight Lines visreizen wederom een reis naar de Braziliaanse Amazone. Zie voor meer informatie www.tightlines.nl onder groepsreizen.
Op 27 februari a.s. vindt ‘s avonds een info-meeting plaats (tijd en plaats wordt nader bekend gemaakt). Bij interesse hiervoor verzoeken wij u uw komst vooraf te melden op info@tightlines.nl.